Żwirowa Dziura Niżnia

   Trójkątny, szeroki na 2 m otwór prowadzi do szczelinowego korytarza. Po dwóch metrach korytarz jest przedzielony poziomą warstwą scementowanego namuliska, tworzącą „fałszywą podłogę”. Powyżej tej „podłogi” biegnie wymyty w namulisku krótki, poziomy korytarzyk, kończący się ślepo po około 4 m. Poniżej tego korytarzyka znajduje się dolny, nieco krótszy korytarzyk również wymyty w namulisku i ślepo zakończony.

   Schronisko powstało na pionowej, tektonicznej szczelinie o przebiegu SW-NE w obrębie wapieni malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Pierwotna szczelina korytarza w trakcie swej ewolucji krasowej została wypełniona całkowicie gruzowo-piaszczystym namuliskiem, w którym następnie zostały wypłukane korytarzyki obecnie istniejącego schroniska. Namulisko było badane przez Wójcika (1960b, 1966a), wymieniającego schronisko pod nazwą „Żwirowa Dziura Wyżnia”, pod którą kryją się zapewne także pozostałe dwa schroniska występujące obok omawianego obiektu - Żwirowa Dziura Niżnia i Schronisko pomiędzy Żwirowymi Dziurami. Natomiast omawiana przez Wójcika we wspomnianych pracach (1960b, 1966a) „Żwirowa Dziura” jest znaną od lat 30-tych Jaskinią Krwawego Nosa T.D-08.18 (którą to nazwę podaje Wójcik (1960b) w nawiasie obok stosowanej przez siebie nazwy „Żwirowa Dziura”). Wszystkie trzy występujące obok siebie obiekty należy w związku z powyższym uznać jako opisywaną przez Wójcika „Żwirową Dziurę Wyżnią” i przypisać im tą samą genezę (dawny przepływ podziemny Potoku Kościeliskiego) i plioceński wiek związany z zaklasyfikowaniem „Żwirowej Dziury Wyżniej” do VII piętra jaskiń tatrzańskich (Wójcik 1960b, 1966a).

   Światło sięga do końca, schronisko jest suche. Roślinność przyotworową stanowią trawy i mchy. Fauna nie była obserwowana.