Drogi dojścia
Podchodzimy dnem wąwozu do pierwszego żlebu (po prawej orograficznie jego stronie) odchodzącego nad pierwszym małym progiem, licząc od bariery zamykającej szlak turystyczny. Idziemy nim około 100 m do miejsca, skąd widać za zwężeniem żlebu, w prawej (or.) ścianie, wielki otwór Żółtej Dziury T.E-09.16. Od jej otworu nieco na prawo (ku E) pod skałami i dalej kilkadziesiąt metrów do góry lewym odgałęzieniem żlebu, wprost do widocznego z daleka otworu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Za obszernym otworem o wymiarach około 3x4 m znajduje się płytkie lecz wysokie schronisko o pochyłym, nierównym dnie. Powstało ono na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Jego ściany są kruche, zwietrzałe. Namulisko tworzy gleba i gruz wapienny; w głębi nieco osadu rezydualnego.
Wilgotność i przewiew zależne są od warunków atmosferycznych. Schron jest oświetlony. Rośliny kwiatowe, głównie trawy, zajmują prawie całą powierzchnię dna. Na ścianach widać różne gatunki porostów (między innymi o żółtej i pomarańczowej barwie) oraz mchy. Faunę reprezentują ślimaki, pająki i muchy.
Historia
Historia eksploracji
Schronisko mogło być znane od dawna lecz ze względu na małe rozmiary nie wzmiankowane dotychczas w literaturze speleologicznej.
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich PTPNoZ jego dokumentację sporządziła w dniu 10 sierpnia 1994 r. I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego (jr). Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Jaskinie TPN 1994 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty