Drogi dojścia
Podchodzimy dnem wąwozu Kraków do pierwszego żlebu (po prawej orograficznie jego stronie) odchodzącego nad pierwszym małym progiem, licząc od bariery zamykającej szlak turystyczny. Idziemy nim około 100 m do miejsca, skąd widać za zwężeniem żlebu, w prawej (or.) ścianie, wielki otwór Żółtej Dziury T.E-09.16. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Grota jest płytkim wymyciem w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Dno skalne, jedynie w głębi nieco osadu rezydualnego, a w rejonie bocznego korytarzyka – gruzu wapiennego. W otworze występuje gleba.
Część wstępna jest sucha, na końcu ściany i strop – wilgotne. Temperatura i wilgotność są zależne od warunków atmosferycznych. Światło sięga do końca.
Roślinność zielona występuje w całej niemal grocie, z wyjątkiem najgłębszych partii. Na ścianach widać różne gatunki porostów, które przy otworze mają żółtą barwę, od której pochodzi nazwa groty. Obecne są pająki, komary, muchy, chrząszcze i inne owady.
Historia
Historia eksploracji
Brak danych o pierwszym zwiedzaniu. Obszerny otwór można dojrzeć z wyższych partii wąwozu, grota mogła więc być penetrowana już dawniej, lecz ze względu na rozmiary nie została odnotowana. Pierwszą publikację zawierającą dane o grocie w tym rejonie pod nazwą „Jaskinia Żółta” jest praca Wójcika (1966a). Trzeba tu dodać, że wprowadzona przez niego nazwa jaskini została wybrana dość niefortunnie, gdyż jest identyczna z dawną nazwą Dziury pod Smoczą Jamą, zmienioną przez Kowalskiego (1953a), ale używaną do dziś w niektórych publikacjach, m.in. przewodnikowych. Stąd też wynika spore zamieszanie w literaturze i fakt, że większość wzmianek o Jaskini Żółtej dotyczy innego obiektu.
Nie wykluczone jest, że Żółtej Dziury dotyczy wymienienie jaskini „Dziura pod Saturnem” w wykazie dla Wąwozu Kraków przez S. Wójcika, w jego archiwalnym inwentarzu (opracowywanym od 1959 r.).
Nie wykluczone jest, że Żółtej Dziury dotyczy wymienienie jaskini „Dziura pod Saturnem” w wykazie dla Wąwozu Kraków przez S. Wójcika, w jego archiwalnym inwentarzu (opracowywanym od 1959 r.).
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację groty wykonali w dniu 26 lipca 1977 r. M. Kardaś, I. Luty i M. Różyczka, a uzupełniła ją w dniu 5 sierpnia 1994 r. I. Luty przy pomocy J. i M. Różyczków. Otwór sfotografowała w 1972 r. I. Luty. Pomiary wykonano busolami geologicznymi Freiberg i Meridian oraz taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowali M. Różyczka i I. Luty.
Plan opracowali M. Różyczka i I. Luty.
Bibliografia
Wójcik, Z. 1966a (dane geologiczne, wysokość pod nazwą Jaskinia Żółta); Wójcik, Z. 1968 (wzmianka); Wójcik, Z. 1969a (dane geologiczne i morfometryczne pod nazwą Jaskinia Żółta); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne pod nazwą Jaskinia Żółta); Jaskinie TPN 1994 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
Wójcik, S. 1959 Inwentarz jaskiń tatrzańskich (wymienia „Dziurę pod Saturnem” w spisie jaskiń Wąwozu Kraków – może to dotyczyć Żółtej Dziury).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty | Rafał M. Kardaś