Numer inwentarzowy: T.H-19.02
Gmina: Bukowina Tatrzańska (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 2235 m n.p.m.
Wystawa otworu: SW
WGS84: N49.218824, E20.015060
WGS84: N49d 13.1294m, E20d 00.9036m
WGS84: N49d 13m 07.8s, E20d 00m 54.2s
UTM: Easting 428276, Northing 5452249, Zone 34
Tatry Wysokie, Dolina Pięciu Stawów Polskich, w południowo-wschodnim zboczu Gąsienicowej Turni u podnóża ściany szczytowej.
Drogi dojścia
Idąc czerwono znakowanym szlakiem na odcinku między Świnicą i Zawratem dochodzimy pod Gąsienicową Przełączkę. Tu opuszczamy znakowany szlak i w prawo skos w górę podchodzimy do widocznych dwóch otworów. Niżej położony jest otwór Świnickiej Koleby Niżniej. Dojście i zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór ma kształt odwróconego trójkąta o ściętym wierzchołku. Ma wysokość około 3 m i szerokość w górnej części 2,5 m. W jego dolnej części znajduje się kamień. Za otworem znajduje się wznoszący się stromo korytarz o długości 4 m zakończony niewielką skalną wnęką. NW ściana korytarza jest nachylona pod kątem około 45°.
Koleba rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę erozyjno - wietrzeniową. Ściany jaskini są lite, we fragmentach zwietrzałe. Namulisko tworzy autochtoniczny gruz skalny wraz z dużymi kamieniami pomiędzy którymi znajduje się gruboziarnista zwietrzelina granitoidów. W otworze znajduje się niewielka ilość humusu.
Światło sięga do końca. Obiekt jest wilgotny, obserwowano stale przesączającą się wodę kapiącą ze stropu. Jego mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych.
W otworze rozwija się roślinność zielona, w głębi glony, porosty i mchy. Zwijacz-Kozica obserwował tu między innymi: Taraxacum alpinum Hegetschw. i Saxifraga carpatica Rchb.
Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, jedynie Zwijacz-Kozica stwierdził występowanie pająków.
Historia
Historia eksploracji
Koleba była znana od dawna. Jej odkrycie można przypisać zespołowi wspinaczy H. Kunzkowi, K. Młodzianowskiemu i M. Zaruskiemu, którzy w 1913 r przeszli obok jej otworu w czasie pierwszego wejścia na Gąsienicową Turnię. Wzmiankuje o niej Paryski (1951). Wójcik (1960i) opisuje kolebę jako duże schronisko podskalne powstałe przez wietrzenie granitów i umieszcza zdjęcie otworu z podpisem: “Wejście do jaskini granitowej w południowych zboczach Gąsienicowej Turni”.
Historia dokumentacji
Pierwszą dokumentację koleby opublikował T. Zwijacz-Kozica (1998b). Aktualną dokumentację jaskini sporządzili A. Gajewska i K. Recielski 17 września 2000 r. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.
Bibliografia
Paryski, W. H. 1951(wzmianka); Wójcik, Z. 1960i (geneza, zdjęcie bez nazwy); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Krzysztof Recielski
