Numer inwentarzowy: T.H-19.01
Inne nazwy: Dziura w Gąsienicowej Turni
Gmina: Bukowina Tatrzańska (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 2250 m n.p.m.
Wystawa otworu: SW
WGS84: N49.218916, E20.015333
WGS84: N49d 13.1350m, E20d 00.9200m
WGS84: N49d 13m 08.1s, E20d 00m 55.2s
UTM: Easting 428296, Northing 5452259, Zone 34
Tatry Wysokie, Dolina Pięciu Stawów Polskich, w południowo-wschodnim zboczu Gąsienicowej Turni u podnóża ściany szczytowej.
Drogi dojścia
Idąc z Hali Gąsienicowej czerwono znakowanym szlakiem na odcinku między Świnicą i Zawratem dochodzimy pod Gąsienicową Przełączkę. Tu opuszczamy znakowany szlak i w prawo skos w górę podchodzimy do widocznych dwóch otworów. Wyżej i nieco bardziej na wschód położony jest otwór Świnickiej Koleby. Dojście i zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór ma kształt domu ze spadzistym dachem o wysokości 3,5 m i takiej samej podstawie. Za otworem znajduje się przestronny korytarz o długości 5,6 m i zmniejszającej się szerokości do 1,2 m na końcu. Spąg korytarza jest płaski. 2 m od otworu korytarz przegradza sztucznie wybudowany skalny murek o wysokości około 0,4 m.
Koleba rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę erozyjno - wietrzeniową. Ściany jaskini są zwietrzałe. Namulisko tworzy humus wraz z autochtonicznym gruzem skalnym.
Światło sięga do końca. Obiekt jest wilgotny, a jego mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych. W otworze rozwija się roślinność zielona; w głębi glony, porosty i mchy. Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, stwierdzono jednak ślady przebywania kozic w postaci tropów i odchodów, a Zwijacz-Kozica obserwował żerującego nietoperza (25/25 sierpnia 1997).
Historia
Historia eksploracji
Koleba mogła być znana od dawna. Jej odkrycie można przypisać zespołowi wspinaczy H. Kunzkowi, K. Młodzianowskiemu i M. Zaruskiemu, którzy w 1913 r przeszli obok jej otworu w czasie pierwszego wejścia na Gąsienicową Turnię. Wzmiankuje o tym Zaruski (1923). Wspomina o niej Paryski (1951) jako o wnęce w litym granicie podając jej nazwę i parametry. Wójcik (1960) opisuje jaskinię jako duże schronisko podskalne powstałe przez wietrzenie granitów. Jaskinia została ujęta w spisie jaskiń w atlasie TPN (1985a).
Historia dokumentacji
Prace dokumentacyjne prowadził w jaskini Zwijacz-Kozica sporządzając jej opis i dokumentację graficzną (1998b). Aktualną dokumentację jaskini sporządzili A. Gajewska i K. Recielski 17 września 2000 r. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.
Bibliografia
Zaruski, M. 1923 (wzmianka); Paryski, W. H. 1951(lokalizacja i opis); Wójcik, Z. 1960 (geneza); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis);Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Krzysztof Recielski
