Wiśniakowa Jama

    Duży okap jest wysunięty nad pochyły, trawiasty prożek. Otwór o kształcie zbliżonym do pochylonego trójkąta ma 3,5 m szerokości i do 5 m wysokości. Wchodzimy do obszernej, mytej niszy wstępnej, z której po kilku metrach odgałęziają się dwa korytarze. Lewy (główny) ciąg, o przekroju półkolistym (1,5x1,2 m) opada stromo prożkiem z namuliska, po 3 metrach zwęża się i za połączeniem z górną szczeliną biegnie lekko w dół jeszcze prawie 4 m (jest półkolisty w przekroju: 0,9x0,8 m). Korytarz ten zamyka całkowicie namulisko. Z niszy wstępnej, nieco na prawo od ciągu głównego, biegnie poziomo krótka lecz wysoka do kilku metrów, pochyła szczelina, która za dużą wantą przechodzi w pochyłą, ślepą komórkę. Przed końcem szczeliny widać prześwit do ciągu głównego (zbyt ciasny, aby przejść).

    Jaskinia rozwinęła się na szczelinie tektonicznej, pochylonej pod kątem około 65^o ku SE, w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Jej ściany są myte, widać na nich zagłębienia wirowe dużych rozmiarów. Na ścianach i stropie, na poziomie spągu otworu, zaznacza się jaśniejszą barwą dawny poziom osadów, sprzed eksploracji. Grotę wypełnia żółte, grząskie namulisko gliniaste znacznej miąższości. Tkwią w nim konkrecje cementacyjne. Pod okapem, przy otworze występuje gleba i gruz skalny, w niszy wstępnej widać kilka bloków wapiennych oberwanych ze stropu i hałdę osadu wybranego z wnętrza groty.

    Jaskinia jest wilgotna, po opadach kapie woda. Wyczuwa się lekki przewiew przez prześwit między górnym i dolnym ciągiem Światło rozproszone sięga w pobliże końca groty.

    Pod okapem rozwijają się rośliny kwiatowe, głównie trawy, nieco głębiej sięgają paprocie, mchy (mchy porastają też pochyłą ścianę szczeliny), glony i porosty (na ścianach niszy). Obecności fauny we wnętrzu jaskini nie stwierdzono, jedynie przy otworze znaleziono ślimaki.