Wielka Szczelina

  Oba otwory mają kształt trójkątny, są wylotami wysokiej na 7 - 10 m, obszernej, meandrującej szczeliny. Powyżej prowadzącego w dół otworu północno-zachodniego znajdują się zaklinowane duże bloki wapienne, tworzące na małym odcinku strop jaskini. Nad nimi, przez rodzaj okna, można również przejść do wnętrza. Nad 2,5-metrowej wysokości otworem południowym też widać okno (trudno dostępne, oddzielone od niego cienką przegrodą skalną).

   Za otworem północno-zachodnim opada pionowy, 2,6 m próg. Dalej dno schodzi stromo w dół, by kilka metrów przed południowym wylotem wznieść się znów pionowym, 4 m progiem. Najwygodniej przebyć korytarz zapieraczką nad zaklinowaną w nim wantą, nie schodząc wiele poniżej poziomu otworu południowego.

  Grota powstała na skutek rozmycia szczeliny uskoku tektonicznego w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są zwietrzałe, bez nacieków. Widać przebiegające przez nie grube(do ok. 20 cm) żyły i gniazda hematytu. Passendorfer (1954) twierdzi, że mineralizacja w tej okolicy nastąpiła przed nasunięciem fałdu Czerwonych Wierchów na serię autochtoniczną. Śladów eksploatacji rudy nie zauważono.

  Namulisko tworzą wanty i rumosz wapienny z niewielką domieszką gleby i gliny. W części materiału wapiennego można zauważyć ślady obtoczenia.

   Szczelina jest wilgotna. Światło dociera wszędzie. Wyczuwa się wyraźny przewiew pomiędzy otworami.

   W pobliżu północno-zachodniego otworu występują nieliczne paprocie, mchy i porosty, a przy otworze południowym jedynie porosty. Fauny brak.