Tunel pod Siwarową Dziurą

    Otwór zachodni jest półokrągły, myty, ma 1 m szerokości i 0,7 m wysokości, bywa zamykany przez liście osypujące się po stromych ścianach leja krasowego. Prowadzi do korytarza opadającego stromo ku NE, uchodzącego otworem o wymiarach 1,3x1,6 m do wąskiego, stromego żlebu krasowego.

    Tunel został wymyty na szczelinie tektonicznej w wapieniach urgonu łuski Kamiennego (seria wierchowa). Ku NE szczelina zaznacza się w morfologii terenu jako wąski żleb, o pionowych, nieco rozmytych ścianach. Ściany tunelu są gładkie, bez nacieków. Namulisko tworzą gnijące liście, igliwie, próchnica i rumosz wapienny.

    Tunel jest widny i suchy. Przewiew zależy od warunków atmosferycznych. Przy otworach występują mchy i porosty, a na krawędzi leja krasowego i przy otworze dolnym również rośliny kwiatowe. Faunę reprezentują muchy, ćmy i pająki.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1975 r. P. Kulbicki z towarzyszami wykonał szkic położenia otworu na podstawie ciągu busolowo-taśmowego. Dokumentację tunelu sporządziła w dniu 30 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy M. Kardasia i E. Sobiepanek-Krzyżanowskiej. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Wysokość położenia otworu określono na podstawie ciągu busolowego wykonanego podczas prac dokumentacyjnych w 1977 r. oraz pomiarów sytuacyjno-wysokościowych położenia pobliskich otworów, wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez zespół Naukowego Koła Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).