Numer inwentarzowy: T.E-07.23
Gmina: Kościelisko (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1584 m n.p.m.
Wystawa otworu: N
Inne otwory: 2 - ku S, 1582 m n.p.m.
WGS84: N49.239639, E19.852256
WGS84: N49d 14.3783m, E19d 51.1354m
WGS84: N49d 14m 22.7s, E19d 51m 08.1s
UTM: Easting 416455, Northing 5454730, Zone 34
Dolina Kościeliska, w grani schodzącej z Kominiarskiego Wierchu ku Raptawickiej Grani, w skałce ograniczającej od W przełączkę Wrótka.
Drogi dojścia
Z Doliny Kościeliskiej skręcamy za pierwszym mostkiem powyżej Polany Pisanej na prawo i trawersujemy zbocze niewyraźną percią do dna Żlebu Żeleźniak. Dalej idziemy w górę tego żlebu około 300 m, następnie skręcamy na lewo, pod skałki widoczne w zachodnim ograniczeniu bocznego żlebu zwanego Głębowcem (jest to drugi licząc od dołu żleb, przy czym pierwszy jest mniej wyraźny, bez muru skalnego na dole). Głębowcem podchodzimy stromo, po ponad 150 m przez malowniczą Żeleźniakową Bramę T.E-08.49 i dalej kilkaset metrów, do progu pozornie zamykającego ten żleb, gdzie widać duży otwór Schroniska nad Bramą T.E-07.49. Pokonujemy próg na prawo od schroniska i dalszą częścią żlebu docieramy do Wrótek. Stąd trawersując ku W pod granią, po południowym zboczu, dostajemy się do następnej przełączki położonej nieco dalej na zachód. Można też dojść do niej od strony Doliny Smytniej. Z ostatniej przełączki ściśle granią cofamy się kilkadziesiąt metrów ku wschodowi. W miejscu, gdzie wzrastają trudności i ekspozycja, obniżamy się nieco stromą, trawiastą półką, a następnie małym prożkiem na południową stronę i tam znajdujemy otwór tunelu, przebijającego grań na wylot. Dojście łatwe, w końcowej części eksponowane. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór południowy (0,9 m szerokości i 1,2 m wysokości) nie jest widoczny z dołu, natomiast północny, owalny (0,6 m szerokości i 1 m wysokości) widać z trawiastej półki (od przełączki w dół, pod granią) ok. 11 m nad podstawą ściany. Pomiędzy otworami biegnie prosty korytarzyk z kilkoma zwężeniami, opadający małymi kaskadkami ku N.
Schronisko rozwinęło się w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Ściany i strop silnie zwietrzałe, pozbawione szaty naciekowej. W stropie zachowały się wżery korozyjne. Namulisko przy południowym otworze stanowi gleba zmieszana z rumoszem skalnym, dalej niewielka ilość drobnego rumoszu i żółtej gliny. Wilgotność i przewiew są uzależnione od warunków panujących na powierzchni - usytuowanie otworów powoduje, że nawet przy lekkim wietrze na powierzchni, w jaskini panuje silny przewiew. Światło prześwietla cały korytarz, roślinność występuje obficie do 2 m od otworu południowego, dalej jest skąpa. Fauny nie zaobserwowano.
Historia
Historia dokumentacji
Schronisko zostało znalezione i udokumentowane w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w dniu 18.09.1979 r., przez I. Luty przy współpracy M. Połońskiego. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Wiśniewski, W.W. 1988 (dane morfometryczne); Jaskinie TPN 1993a (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty