Numer inwentarzowy: T.C-09.01
Gmina: Kościelisko (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1005 m n.p.m.
Wystawa otworu: ku górze
WGS84: N49.254718, E19.870520
WGS84: N49d 15.2831m, E19d 52.2312m
WGS84: N49d 15m 17.0s, E19d 52m 13.9s
UTM: Easting 417810, Northing 5456386, Zone 34
Na prawym orograficznie zboczu Doliny Kościeliskiej, w Wysrankach.
Drogi dojścia
Od Lodowego Źródła w Dolinie Kościeliskiej idziemy ścieżką turystyczną prowadzącą do północnego otworu Jaskini Mroźnej. Po około 350 m, przed zakrętem, za którym droga wznosi się na zbocze prostopadle do osi wąwozu, opuszczamy ją i schodzimy niewyraźną percią na lewo (ku NE). Po około 30 m docieramy pod skałkę o gładkich, mytych powierzchniach, tworzącą próg w dnie wąwozu. U jej podstawy znajduje się Tatowa Szczelina. Dojście bez trudności, zwiedzanie uciążliwe (ciasno).
Opis jaskini
Otwór ma wymiary 1,6 x 0,7 m. Prowadzi do studzienki zwężającej się po 3,7 m, w szczelinę zbyt ciasną do przejścia. Biegnie ona w głąb co najmniej jeszcze kilka metrów. Studzienka została wymyta na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściana południowo-wschodnia jest gładka (lustro tektoniczne), północno-zachodnia nosi ślady rozkuwania.
Poziom dna jest zmienny. Tworzą go otoczaki skał krystalicznych i wapieni zaklinowane w szczelinie.
Przy wysokich (powodziowych) stanach woda wypływa z otworu pod dużym ciśnieniem, wyrzucając otoczaki wielkości pięści na zewnątrz. Przy średnich stanach do studzienki wpada struga z przepływającego obok potoku, a lustro wody znajduje się na głębokości około 3,5 m, a podczas suszy otwór bywa całkowicie zasypany. Szczelina łączy się zapewne podziemnymi kanałami z systemem Lodowego Źródła.
Studzienka jest widna, bez przewiewu. Przy otworze rozwijają się bujnie glony i mchy, występują też porosty oraz nieliczne rośliny kwiatowe.
Historia
Historia eksploracji
Szczelina znana była od dawna grotołazom zakopiańskim. Prawdopodobnie ze względu na małe rozmiary, studzienka dotąd nie była wzmiankowana w literaturze. Już w okresie międzywojennym E. Winiarski z towarzyszami przewidywali możliwość połączenia jej z większą grotą. Próbowali też w późniejszych latach rozkuć zacisk. W początkach lat 60-tych J. Grodzicki i J. Rudnicki zaobserwowali intensywny wypływ wody z otoczakami i odczyścili otwór. Od tego czasu członkowie Speleoklubu Warszawskiego, którzy do dziś często obserwują otwór, podejmowali próby eksploracji studzienki.
Historia dokumentacji
Dokumentację jej sporządziła jesienią 1984 r. I. Luty z zespołem. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Jaskinie TPN 1993b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
