Szuflada Dolna

    Myty otwór, z nieco cofniętym w kierunku wnętrza groty okapem, ma 2,3 m szerokości i 0,7 m wysokości. Za otworem stromo opada ku SSE skalna, myta pochylnia urywająca się małym prożkiem do obniżenia syfonalnego w korytarzu częściowo wypełnionego gliną. Za obniżeniem korytarz rozszerza się i przechodzi w niewielką komórkę. Ku ENE odchodzi od niej szczelinowy korytarz zablokowany zawaliskiem i namuliskiem, wiodący do góry, w kierunku położonej tuż obok Szuflady Górnej, a do góry, ku SE - około 4-metrowej wysokości kominek.

    Jaskinia powstała w wapieniach wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Jest w znacznym stopniu myta, boczny korytarzyk i dno komórki blokuje zawalisko. Na ścianach widać fragmenty cienkiej polewy naciekowej. Wstępna pochylnia pozbawiona jest osadów. Przed eksploracją wypełniona była na wierzchu glebą z rumoszem wapiennym, niżej - gliną z bryłami zbudowanymi z połamanych fragmentów starych osadów. Osady te wypełniały też po strop obniżenie syfonalne. Bryły mają od kilku centymetrów do około 0,5 m wielkości. Składają się one z silnie scementowanych, grubych osadów allochtonicznych z otoczakami skał krystalicznych wielkości pięści, pokrytych grubokrystalicznymi, kalcytowymi polewami naciekowymi o grubości do 4 cm. Na niektórych bryłach widać kilka generacji polew spajających również pokruszone polewy starszych generacji. Scementowane żwirowiska widać też na ścianach tuż przy otworze. W bocznej szczelinie występuje allochtoniczny osad piaszczysto-żwirowy i glina, z domieszką gruzu wapiennego. Dno komórki (pod kominkiem) tworzy zawalisko składające się z wyżej opisanych brył starych osadów, gruzu wapiennego i luźnych osadów piaszczysto-żwirowych.

    Jaskinia jest wilgotna. Kominkiem po deszczach sączy się woda, a w obniżeniu korytarza powstaje kałuża. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło odbite dociera do komórki. Rośliny kwiatowe oraz paprocie, mchy i porosty występują na półce przy otworze. Faunę reprezentują owady.