Drogi dojścia
Doliną Lejową podchodzimy szlakiem, następnie z Niżniej Polany Kominiarskiej nieznakowanymi drogami i perciami zwierzęcymi na Przełączkę pod Kufą i dalej pod północne ściany Kufy. Stąd percią wiodącą pod ścianami idziemy na wschód, następnie na południe (perć wznosi się tu stromo) docieramy do otworu Szemrzącego Schronu. W sąsiedztwie położone są Nisza przy Szemrzącym Schronie I i II (T.D-06.15 i T.D-06.16).Można też dojść od ścieżki prowadzącej z przełęczy Ku Stawku na Kominiarski Wierch. Po dojściu pod mur skalny Tylkowiańskich Spadów, skręcamy w prawo (na zachód). Trawersując zbocze dochodzimy do zakola tego muru (przed Kufą). W środkowej jego części, u podstawy ściany znajduje się otwór schronu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór ma kształt trójkąta o podstawie 2,6 m i wysokości 1,1m, leżą w nim dwie duże wanty. Schronisko stanowi pojedyncza salka o wymiarach 3,5x2xl,3 m. Z prawej jej części odchodzi krótki, skręcający w lewo korytarzyk zablokowany zawaliskiem.
Schron utworzony został w wapieniach malmo-neokomu paraautochtonicznej serii wierchowej. Namulisko stanowią głazy i gruz.
Przy prawej ścianie salki ze stropu spływa obfita struga wody wpływająca pod zawalisko. Słychać pod nim dalszy przepływ wody. Światło sięga do końca. Przewiew niewyczuwalny.
Dno oraz częściowo ściany porośnięte są obficie mchem i paprociami. Fauny nie zaobserwowano.
Historia
Historia eksploracji
Nie był wcześniej wzmiankowany w literaturze.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń OW PTPNoZ dokumentację wykonał M. Burkacki przy współpracy M. Kardasia i A. Oleckiej w dniu 17.07.1977 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował M. Burkacki.
Plan opracował M. Burkacki.
Bibliografia
TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1991 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Mirosław Burkacki