Drogi dojścia
Tuż za barierą kończącą szlak turystyczny podchodzimy na lewo żlebem, który odgałęzia się z pierwszego rozszerzenia Wąwozu. Uchodzi on nieco na E (prawie naprzeciwko) od żlebu ograniczającego od SE ramię Zbójnickiej Turni. Częściowo zalesionym żlebem podchodzimy pod ścianę Ratusza i dalej na prawo do góry szeroką półką, aż do otworu widocznego przy ścianie, za małą ostrogą skalną. Można też dojść tu z góry, od strony Saturna: w odległości około 50 m ku S od Żółtej Dziury T.E-09.16, przed żlebem prowadzącym do Niszy nad Żółtą, skręcamy na przełączkę (na SW) i schodzimy kilkadziesiąt metrów szeroką półką pod ścianą Ratusza, aż do otworu.
Opis jaskini
Otwór o kształcie zbliżonym do trójkątnego ma 1,2 m szerokości i 1,7 m wysokości. Prowadzi do szczelinowego korytarza o płaskim dnie, kończącego się ślepo. Schronisko rozwinęło się na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Jego ściany są spękane, zwietrzałe, miejscami pokryte naciekami grzybkowymi. Namulisko stanowi ostrokrawędzisty gruz wapienny i żółta glina, a w okolicy otworu – gleba.
Szczelina jest wilgotna, bez przewiewu. Światło sięga do końca. W otworze rozwijają się rośliny kwiatowe, głębiej glony oraz nieco porostów i mchów. Zaobserwowano występowanie komarów, much i pająków, a przy otworze żuków i ślimaków.
Historia
Historia eksploracji
Schronisko nie było dotąd wzmiankowane w literaturze speleologicznej.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich PTPNoZ jego dokumentację w dniu 10 sierpnia 1994 r. sporządziła I. Luty przy współpracy B. i J. Iwanickich. Pomiary wykonano przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Jaskinie TPN 1994 (planu i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty