Numer inwentarzowy: T.E-11.54
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1715 m n.p.m.
Wystawa otworu: NNE
WGS84: N49.238679, E19.903432
WGS84: N49d 14.3207m, E19d 54.2059m
WGS84: N49d 14m 19.2s, E19d 54m 12.4s
UTM: Easting 420179, Northing 5454568, Zone 34
Dolina Miętusia, w górnej części Progu Mułowego, po lewej orograficznie stronie jego cieku.
Drogi dojścia
Czerwonym szlakiem wiodącym na Ciemniak docieramy w pobliże Przełączki przy Kopie, następnie trawersujemy nieznakowaną percią na lewo zbocza Twardego Upłazu, aż do przełączki pod szczytem Kazalnicy Miętusiej. Stąd wyraźna ścieżka sprowadza nas na dno Kotła Mułowego. Z jego najniższego punktu, z miejsca, gdzie okresowy ciek wcina się w Próg Mułowy, schodzimy 7 m skalnym, nieco wyżłobionym zacięciem tego progu do otworu widocznego po lewej stronie, między dużymi głazami. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór szczeliny ma nieregularny kształt (1,1 m szerokości i 0,6-0,9 m wysokości), leży w nim duża wanta. Po przejściu nad wantą dostajemy się do lekko opadającego, prawie 3-metrowego, ciasnego korytarzyka. W jego zakończeniu, na wprost, jest zagłębienie (ponad 1 m) zamknięte rumoszem i glebą, a nieco na lewo, w kierunku powierzchni, odchodzi 2-metrowa szczelina o zawaliskowym charakterze, zablokowana na końcu wantami.
Schronisko powstało w wapieniach robaczkowych triasu środkowego jednostki Ździarów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Ma charakter zawaliska w nieco rozmytej szczelinie. Jej NW ścianę budują wanty. Ściany i strop są spękane, zwietrzałe. Namulisko tworzy humus, piasek i żwir granitowy oraz rumosz wapienny i duże głazy.
Szczelina jest wilgotna. Światło odbite sięga do końca. Spod rumoszu w zagłębieniu korytarza wyczuwa się silny przewiew. Roślinność ma zasięg do 2 m, reprezentowana jest głównie przez mchy i porosty. Fauna nie występuje.
Historia
Historia eksploracji
Szczelina mogła być znana od dawna. Prawdopodobnie ze względu na małe rozmiary brak o niej wzmianek w literaturze speleologicznej.
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich jej otwór zauważył w 1994 r. R. M. Kardaś, a we wrześniu 1995 r. I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego wykonała dokumentację schroniska. Pomiary wykonano busolą Suunto i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Kornika, 1996 (wzmianka o udokumentowaniu); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
