Otwór ma kształt zbliżony do prostokąta o szerokości 1 m i wysokości 0,8 m. Przy południowym jego skraju widać bardzo wąską, wysoką, pionową szczelinę. Otwór prowadzi do prawie kwadratowej nyży wstępnej, z dużym głazem na dnie. Przy jej lewej ścianie schodzimy 1-metrowym prożkiem do wysokiej na 4 do 5 m szczeliny o szerokości 0,4 m, biegnącej prawie poziomo. Po niecałych 7 m docieramy do zacisku (0,23 m). Za nim niebawem wznosi się 3 m próg, nad którym szczelina biegnie nieco do góry i jest coraz węższa (po około 5 m zbyt ciasna, aby przejść). W rejonie progu, w szczelinie widać zaklinowane wanty.
Jaskinia rozwinęła się na nieco rozmytej szczelinie tektonicznej w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Ściany są gładkie, miejscami występują na nich drobne nacieki grzybkowe. Dno buduje namulisko gliniaste i gruz wapienny, a we wstępnej nyży - gleba.
Jaskinia jest sucha (namulisko - nieco wilgotne). Światło rozproszone sięga do około 10 m w głąb. Wyczuwa się lekki przewiew.
W otworze i w nyży wstępnej rozwijają się niezbyt liczne rośliny kwiatowe oraz paprocie, mchy, glony i porosty. Faunę reprezentują liczne gatunki pająków, ćmy, motyle, kosarze i inne owady. W pobliżu otworu znaleziono też ryjówkę oraz ślimaki.
Wstępna nyża mogła być znana od dawna. Wrzosek (1933) opisując rejon Dudzińca i położony w pobliżu Schron w Dudzińcu wzmiankuje, że „trafiają się też [w tej okolicy] drobne jaskińki”. Także w tym samym roku zwiedził ją S. Zwoliński. W dniu 21 maja 1989 r. zwiedził opisywaną szczelinę W.W. Wiśniewski (prawdopodobnie do zacisku) i zamieścił ją w uzupełnieniu do spisu jaskiń Kominiarskiego Wierchu (Wiśniewski, 1989).
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację obiektu sporządziła I. Luty przy współpracy A. Gajewskiej w dniu 4 września 2003 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Sisteco oraz taśmy parcianej. Otwór sfotografowali K. Recielski i I. Luty. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.