Szczelina nad Zagonem

Drogi dojścia

Niebiesko znakowanym szlakiem wiodącym zboczem Skoruśniaka docieramy do Żlebu Wodniściak. Stąd idziemy do góry perciami zwierzęcymi, przez gęsty las, w kierunku Przełęczy Siwarowej, dalej ku SE. Następnie stara, niewyraźna ścieżka pod widocznym z daleka skalnym murem (droga hawiarska przez Schodki) prowadzi nas do Kobylarzowego Zachodu, którym na lewo do góry docieramy do Zagonnej Przełęczy. Stąd schodzimy Żlebem Zagon ponad 100 m. Poniżej Niszy przy Zagonie T.D-12.06 trawersujemy na lewe (or.) zbocze, w stronę ostrej grani ograniczającej żleb od północy i podchodząc trafiamy na otwór Szczeliny nad Zagonem T.D-12.18. Jej otwór znajduje się około 20 m na SW od otworu Jaskini Nad Zagonem T.D-12.07 i około 12 m wyżej niż on, na trawiastym upłazie ponad uskokiem grani tworzącej lewe (or.) zbocze Żlebu Zagon. Otwór jest ukryty w trawie, widoczny dopiero z bliska. Dojście eksponowane, miejscami nieco trudne lub trudne. Zwiedzanie łatwe.

Opis jaskini

Otwór jest szczelinowy, ma 5 m długości i 1,5 m szerokości, prowadzi do 4-metrowej studzienki. Jej dno opada ku NE, aż do poprzecznej płyty wapiennej zamykającej dalszą drogę.

Studzienka powstała w wapieniach malmo-neokomu łuski Turni Rabowskiego (seria wierchowa), na szczelinie zboczowej rozwiniętej równolegle do Żlebu Zagon oraz szczeliny rozwinięcia głównej części Korytarza Zielonego w Jaskini nad Zagonem. Ściany są zwietrzałe, spękane. Namulisko tworzy gleba i rumosz wapienny, oraz wanty odpadłe z częściowo zawalonego stropu. W zawalisku północno-wschodniej części szczeliny jest mały otwór widoczny od strony powierzchni w ściance uskoku grani.

Szczelina jest sucha i widna, bez przewiewu. Roślinność kwiatowa występuje obficie w otworze, głębiej zdominowana jest przez paprocie, mchy, wątrobowce i porosty. Faunę reprezentują owady.

Historia

Historia eksploracji

Pierwszą wzmiankę o szczelinie zamieścił Habil (1961) opisując dojście do Jaskini nad Zagonem T.D-12.07 (Zielonej). Określił ją jako „rozpęknięci[e] (szczątkowa jaskinia w grani)”, bez użycia nazwy. Prawdopodobnie studzienka została odkryta wraz z Jaskinią nad Zagonem w dniu 5 lipca 1959 r. przez grotołazów zakopiańskich M. Kruczka i S. Wójcika. Zapewne ze względu na małe rozmiary pominięto ją w licznych wzmiankach o dokonanych wówczas odkryciach.

Historia dokumentacji

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację jaskini sporządziła w dniu 17 sierpnia 1981 r. I. Luty przy współpracy A. Domosławskiej, A. Sadowskiej i A. Skarżyńskiego, wykonała też fotografie otworu i okolicy. Pomiary szczeliny i położenia otworu przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Bibliografia

Habil, W. 1961 (wzmianka o położeniu i charakterze groty, bez nazwy); Luty, I. 1982a (wzmianka o pracach dokumentacyjnych); Burkacki, M. i in. 1984 (błędna wzmianka o odkryciu); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie, dane historyczne); Cywiński, W. 1995 (położenie otworu na szkicu ściany, wspinaczkowe drogi dojścia); Jaskinie TPN 2000 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).

Źródła

(brak informacji o źródłach)

Opracowali

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty

Szczelina nad Zagonem

Informacje ogólne

Dane morfometryczne

Współrzędne geograficzne

Lokalizacja otworu

Dokumentacja graficzna