Suchy Biwak

     Główny ciąg skręca w lewo. Korytarz wznosi się i staje coraz wyższy, maksymalną wysokość osiągając w około 12 m kominie. Stropu tego komina nie badano, lecz według Röslera (1967) kończy się on niedostępnym zaciskiem. Dalej strop ponownie się obniża (do około 1 m) i po około 9 m dochodzimy do końca głównego ciągu. Nieco wcześniej możemy się dostać do położonej po lewej stronie komórki, w której podczas kartowania występowały spore ilości lodu. Spływał on z krótkiego, zakończonego niedostępnym zwężeniem korytarzyka w stropie komórki, na jego krawędzi tworząc stalagnat i pokrywał prawie całe jej dno.

   Jaskinia jest ciągiem niskich, zwaliskowych salek rozwiniętych wzdłuż płaszczyzn uławicenia w wapieniach malmo-neokomu (?) paraautochtonicznej serii wierchowej. Jedynie partie w okolicy kominów 12 m oraz 4,5 m mają inny charakter, są rozwinięte pionowo. Szata naciekowa słabo rozwinięta. Namulisko tworzą głazy i gruz, miejscami występuje nieco gliny.

    Jaskinia jest wilgotna. Woda kapie ze stropu i występuje w postaci lodu pokrywającego miejscami dno, ściany i tworzącego nacieki (w kominku 4,5 m). Dane dotyczące zalodzenia oparte są na jednorazowych obserwacjach. Wobec braku wiadomości na ten temat w opisie Röslera (1967) można przypuszczać, że stan lodu w jaskini ulega znacznym wahaniom.

    Światło sięga do pierwszej salki, a silnie rozproszone, w niewielkich ilościach, także do salki drugiej (z bocznego otworu).

    Roślinność we wstępnym schronisku obfita, dalej występują mchy, sięgające za pierwsze przewężenie. Występują muchy, które zaobserwowano w pierwszej salce i w okolicach komina 12 m.