Drogi dojścia
Niebieskim szlakiem wiodącym z Kuźnic przez Kalatówki idziemy w kierunku przełęczy Kondrackiej. Około 350 metrów za schroniskiem na Polanie Kondratowej skręcamy ze ścieżki na prawo, do Suchego Żlebu. Podchodzimy nim przez trawy i maliny spotykając zwierzęce perci, aż pod kosówki ciągnące się szerokim pasem poniżej grani. Kilkadziesiąt metrów ku W od osi żlebu odnajdujemy dogodne przejście przez kosówki (perć zwierzęca) i nad nimi idziemy ponad 200 metrów stromo do góry i jednocześnie na lewo (ku W), do dużej ukośnej szczeliny (Rudej Nyży T.D-14.02), widocznej pod skałami grani. (Można tu też dotrzeć trawersując od Szczerby w Giewoncie). Około 30 m wyżej i około 30 m na prawo od Rudej Nyży, nad zachodem w ścianie, widać dolny otwór poszukiwanej studni. Docieramy do niego wspinając się kilkadziesiąt metrów trawiasto-skalistym stokiem (płytkim żlebem) po lewej stronie Rudej Nyży T.D-14.02 na grań, dalej granią na prawo (ku E), następnie około 30 m wąskim zachodem w ścianie, porośniętym trawą i kosówkami. Do górnego otworu można dojść wspinając się dalej wąską, eksponowaną granią, lub przez studnię (wspinaczka o trudności II). Inny wariant dojścia: drogą taternicką wiodącą od Wrótek granią Długiego Giewontu (trudności II). Dojście i zwiedzanie dość trudne, eksponowane, krucho.
Opis jaskini
Za obszernym otworem górnym (1,5x0,8 m) prawie pionowo opada szczelinowa studnia o szerokości około 0,7 m. Uchodzi ona około 7 m niżej, na półce w ścianie, pod okapem, jaki tworzy warstwa wapienna. W studni wiszą wielkie, zaklinowane bloki wapienia.
Studnia rozwinęła się na rozmytej szczelinie międzywarstwowej w wapieniach malmu (seria wierchowa, fałd Giewontu). Ściany są silnie zwietrzałe, namulisko tworzy gruz wapienny, a przy otworze gleba.
Wilgotność, temperatura i przewiew zależne są od warunków atmosferycznych. Światło rozproszone sięga do końca. Przy otworach rozwijają się rośliny kwiatowe i paprocie, w głębi mchy i porosty. Występują owady.
Historia
Historia eksploracji
Studnia była znana od dawna. Położona jest przy dość często odwiedzanej drodze wiodącej granią Długiego Giewontu, opisywanej już w przewodniku J. Chmielowskiego (1907). Pierwszą informację o studni i opis jej położenia podał M. Zaruski (1914).
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ latem 1979 r. zwiedził ten obiekt J. Miastkowski, nie przekazał jednak notatek. W dniu 18 czerwca 1989 r. W.W. Wiśniewski wspiął się studnią od dolnego otworu. Zamieścił on opis położenia tego obiektu, schematyczny przekrój, a także fotografię górnego otworu (Wiśniewski, 1990b). Fotografię dolnego otworu wykonała I. Luty jesienią 2000 r., a dokumentację w dniu 16 czerwca 2001 r. przy współpracy J. Witkowskiego. Pomiary wykonano busolą Suunto i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Zaruski, M. 1914 (opis położenia); Wiśniewski, W.W. 1990b (opis położenia, szkic przekroju, fot. górnego otworu); Cywiński, W. 1994 (wzmianka przy opisie drogi wiodącej granią); Jaskinie TPN 2002b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty