Studnia przy Przechodzie

    Otwór jest szczelinowy, ma około 2,5 m długości i 0,4 m szerokości. Z jego krawędzi zjeżdżamy (10 m) na dno obszernej (około 10x3,5 m), wysokiej sali z dużymi wantami tworzącymi niskie prożki (0,4-1 m). Ku W sala zwęża się i przechodzi w szczelinowy korytarzyk, który po 5 m doprowadza do niewielkiej komory z 8-metrowym kominem w stropie. Dalej, przez mały prożek (1,1 m) schodzimy do prostego, szczelinowego korytarza. Po kilku metrach, za zaciskiem docieramy w strefę zawaliska, które wkrótce zamyka dalszą drogę.

    Jaskinia rozwinęła się na szczelinie o kierunku W-E, w wapieniach triasu środkowego wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów), na kontakcie wapieni robaczkowych i żółto wietrzejących wapieni dolomitycznych. Od sąsiedniej Jaskini przy Przechodzie T.E-12.38 oddziela ją jedynie wąska strefa zawaliska. Namulisko stanowi głównie autochtoniczny gruz wapienny oraz wielkie wanty. Na dnie, pod otworem znaleziono kości świstaka wraz z kompletną czaszką.

    Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Podczas zwiedzania w lipcu 1978 r. w sali znajdował się gruby płat zlodowaciałego śniegu; w następnych latach śniegu nie było lub płat śnieżny miał znacznie mniejsze rozmiary. Wyczuwa się przewiew. Światło sięga do zwężenia na końcu sali (kilkanaście metrów od otworu).

    Roślinność kwiatowa rozwija się w otworze. Wschodnią ścianę sali miejscami pokrywają mchy i porosty. Faunę reprezentują nietoperze i owady troglokseniczne (min. komary, muchówki i chruściki), a przy otworze - ślimaki.