Schronisko pod Dziobem I

     Otwór schronu ma szerokość 3,8 m. Obydwa boki otworu stanowią niewielkie nisze skalne. Za środkową częścią otworu korytarz wznosi się stromym trawiastym prożkiem o wysokości 1 m i następnie przechodzi w korytarz o rozwinięciu poziomym mający długości 4 m. Zakończony jest on dwiema niewielkimi wnękami skalnymi. Korytarz jest w przekroju trójkątny, wysoki na 1,3 m. W jego południowo-wschodniej części znajduje się szczelina rozwijająca się równolegle do opisywanego korytarza, o długości 5 m, zakończona w dwu kierunkach ślepo.

     Schron rozwinięty jest na szczelinie tektonicznej w obrębie wapieni triasu środkowego serii paraautochtonicznej. Jest obiektem krasowym obecnie modelowanym przez proces wietrzenia mechanicznego w strefie wymarzania. Ściany obiektu są zwietrzałe, a spąg tworzy namulisko kamieniste. W szczelinach końcowych występuje piasek, a w otworze humus.

     Schron jest jasny, tylko do partii końcowych dociera światło rozproszone. Schron jest suchy, a jego mikroklimat uzależniony od warunków atmosferycznych. W otworze występuje bogata roślinność sięgająca do partii końcowych obiektu. Występują tu porosty, mchy, paprocie i rośliny kwiatowe. W schronie obserwowano ślimaki i ćmy.