Numer inwentarzowy: T.E-06.08
Gmina: Kościelisko (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1800 m n.p.m.
Wystawa otworu: S
WGS84: N49.240691, E19.835203
WGS84: N49d 14.4415m, E19d 50.1122m
WGS84: N49d 14m 26.5s, E19d 50m 06.7s
UTM: Easting 415216, Northing 5454866, Zone 34
Dolina Chochołowska, Dolina Iwaniacka, w południowej ścianie podszczytowych partii wierzchołka Kominiarskiego Wierchu.
Drogi dojścia
Z Przełęczy Iwaniackiej idziemy zarastającą ścieżką starego, znakowanego na niebiesko szlaku na Kominiarski Wierch. Od stolika triangulacyjnego na Kominiarskim Wierchu idziemy około 30 m na SW, a następnie schodzimy trawiastym zachodem ku południowi aż do krawędzi urywającej się ściany. Po lewej stronie w ścianie opadającej z wierzchołka, pod dużym okapem widać otwór schronu. Dojście bez trudności; w czasie złych warunków atmosferycznych może być niebezpieczne. Zwiedzanie łatwe; konieczne zachowaniem ostrożności w eksponowanej części przyotworowej.
Opis jaskini
Otwór ma kształt owalny o średnicy około 3 m. Owal z lewej strony przechodzi w 3 m długości szczelinę wysoką na 0,5 m. Przez szczelinę dostajemy się pod okap do środka schronu. Wnętrze schronu tworzy stromo nachylony korytarz o litym skalnym spągu, przechodzący w dwumetrowej długości komorę. Jej dno usłane jest gruzem skalnym. W ścianach schronu występują wnęki skalne.
Schron rozwinięty jest na szczelinie międzywarstwowej w wapieniach triasu środkowego serii paraautochtonicznej. Namulisko stanowi autochtoniczny gruz skalny i osad rezydualny. Schron jest widny, do końca dociera światło rozproszone. Schron jest suchy, a jego mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych. W obiekcie występują porosty, glony i mchy, a w partiach przyotworowych rośliny kwiatowe. We wrześniu 2003 r obserwowano w obiekcie stado kruków (8 osobników).
Historia
Historia eksploracji
Schron może być znany od dawna, gdyż jego otwór jest dobrze widoczny ze ścieżki (dawnego szlaku) prowadzącej na Kominiarski Wierch. Prawdopodobnie był wykorzystywany jako ukrycie w czasie II wojny światowej i w latach 60. Świadczyć o tym może wyrównane dno w poziomym korytarzu. W czerwcu 1986 schron odwiedził W.W. Wiśniewski nadając mu nazwę i określając jego parametry.
Historia dokumentacji
Dokumentację obiektu sporządzili 1 września 2003 r. A. Gajewska i K. Recielski. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Pomiary lokalizacyjne otworu wykonano przy pomocy odbiornika GPS eTrex Summit. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.
Bibliografia
Wiśniewski, W.W. 1988 (wzmianka z nazwą); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Krzysztof Recielski
