Drogi dojścia
Idziemy Doliną Miętusią do Wielkiej Świstówki i udajemy się pod jej lewe orograficznie zbocze, do podnóża ściany Twardych Spadów. Jaskinia znajduje się na północ od Studni w Kazalnicy (T.E - 11.12) i Schronu przy Studni (T.E - 11.28), w przybliżeniu w linii spadku centralnej depresji wspomnianej ściany. Na prawo od depresji najniższa, IV półka opada w podcinającą ją ścianę wyraźnym zagłębieniem (rodzaj leja, niżej - komina), od którego w dół prowadzą dwa ukośne pęknięcia tektoniczne (uskoki). Lewe z nich kontynuuje się przebiegającym równolegle (kulisowo) pęknięciem. W miejscu, gdzie to pęknięcie dochodzi do płyt, znajduje się wąski lecz wyraźnie widoczny z daleka otwór schronu. Dojście łatwe, wymaga jednak pokonania niewielkiego prożka (I+ lub II). Zwiedzanie bez trudności. U podnóża wspomnianego prożka znajduje się Jaskinia Lodowa w Twardych Spadach (T.E - 11.44).
Opis jaskini
Wąski, szczelinowaty otwór o wysokości 2,5 m (w głębi rozdzielony zaklinowanym gruzem skalnym) prowadzi do małej salki (szerokość do 1,2 m) o dnie zasłanym gruzem skalnym.
Schron rozwinięty jest na spękaniach tektonicznych przecinających kompleks wapieni robaczkowych i dolomitów anizyku jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Jest wilgotny, woda kapie ze stropu. Latem odczuwalny bywa wyraźny przewiew na zewnątrz. Światło dzienne (chociaż ograniczone) dociera wszędzie.
W całym schronie występują glony i mchy. Z fauny zaobserwowano komary.
Historia
Historia eksploracji
Schron mógł, a nawet musiał być zauważany już od początku eksploracji tego terenu (Zwolińscy - 1936, Klub Grotołazów - 1952, Speleoklub Warszawski - 1957), jednak (przypuszczalnie ze względu na małe rozmiary), nie był wzmiankowany w literaturze (do czasu wydania inwentarza jaskiń TPN), ani w udostępnionych PTPNoZ materiałach archiwalnych.
Historia dokumentacji
W trakcie inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację sporządził 14 września 1979 r. R.M. Kardaś (który także sfotografował otwór) przy współpracy A. Lewińskiej. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian, klinometrem Freiberg i taśmą parcianą. Pomiar sytuacyjno-wysokościowy położenia otworu wykonał 14 sierpnia 1981 r. zespół Koła Naukowego Geodetów AGH, kierowany przez W. Borowca. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.
Plan opracował R.M. Kardaś.
Bibliografia
Kardaś, R.M. 1985f (lokalizacja, dane morfometryczne i historyczne); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój, opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Rafał M. Kardaś