Schron Partyzantów II

Drogi dojścia

Dojście z dna Doliny Małej Łąki: z Wyżniego przez młody las idziemy na Piargi pod Zagonem. Wznosimy się nimi do miejsca, skąd od Żlebu Zagon odchodzi na prawo do góry mniejszy żlebek. Żlebkiem, a następnie jego prawym odgałęzieniem docieramy do Siwarowego Siodełka w grani opadającej spod Zagonnej Turni. Dalej przez niewielką polanę ograniczoną świerkami i kosodrzewiną idziemy ku NE, w kierunku Żlebu Kamiennego. U podnóża niewielkiej skałki położonej po lewej stronie stromych trawek opadających ku żlebowi, odnajdujemy otwór Siwarowej Dziury T.D-12.02. Dalej, z polany przed jej otworem, idziemy na wschód. W urwiskowym lesie, wśród świerków i gęstej kosodrzewiny odnajdujemy możliwość zejścia pod małą, nieco przewieszoną skałkę, zwróconą ku dolinie. U podnóża tej skałki znajduje się otwór Schronu Partyzantów I T.D-12.03. Schodzimy przez Tunel pod Siwarową Dziurą T.D-12.04, którego górny otwór znajduje się w leju krasowym tuż obok otworu Schronu Partyzantów I T.D-12.03, a dolny uchodzi do wąskiego żlebu w szczelinie tektonicznej. Wejście do Schronu Partyzantów II położone jest kilka metrów poniżej dolnego (wschodniego) otworu wspomnianego tunelu, w gęstych kosówkach, nad lewą (or.) ścianką żlebu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Opis jaskini

Otwór o kształcie zbliżonym do prostokąta ma 1,9 m szerokości i 0,8 m wysokości. Prowadzi do poziomego, 8-metrowego korytarza, zakończonego zawaliskiem. Korytarz od połowy długości zwęża się znacznie (do 0,8 m ). W zawalisku biegną dwie krótkie, ciasne odnogi. Południowa odnoga, dłuższa, wznosi się stromo, tworząc zawaliskowy kominek z zaciskiem w stropie.

Schron powstał w wapieniach urgonu łuski Kamiennego (seria wierchowa). W strefie zawaliska łączy się niewątpliwie z położonym w pobliżu Schronem Partyzantów I. Ściany są gładkie, bez nacieków. Namulisko tworzy próchnica i rumosz wapienny; na końcu korytarza występuje też glina.

Światło sięga do końca korytarza. Jest on wilgotny. W zawalisku wyczuwa się silny przewiew. Rośliny kwiatowe występują w otworze, do wstępnej części korytarza sięgają mchy i porosty. Faunę reprezentują muchy i inne owady, przy otworze ślimaki.

Historia

Historia eksploracji

Schron znany był od dawna. Służył on jako schronienie dezerterom w okresie I wojny światowej, podobnie jak inne schrony i jaskinie w tej okolicy. Pierwszą wzmiankę o schronie, bez nazwy, zawierającą opis położenia i groty, zamieścił Kowalski (1953a) przy opisie Siwarowej Dziury. Informacje o położeniu schronu uzyskał on od S. Zwolińskiego

Historia dokumentacji

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w dniu 7 sierpnia 1979 r. I. Luty przy współpracy R. Bieganowskiego odnalazła otwór i sporządziła dokumentację schronu. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu wykonał w dniu 17 sierpnia 1981 r. zespół Naukowego Koła Geodetów AGH kierowany przez W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Bibliografia

Kronika 1950 (wzmianka o udokumentowaniu); Kowalski, K. 1953a (opis położenia i schronu, bez nazwy); Borowiec, W. i in. 1977,1978 (wymieniają jako jaskinię bez nazwy, prawdopodobnie nr 229 lub 230, orientacyjne dane morfometryczne); Gradziński, R. i in. 1985a (wymieniają jako jaskinię bez nazwy, prawdopodobnie nr 229 lub 230, orientacyjne dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).

Źródła

(brak informacji o źródłach)

Opracowali

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty

Schron Partyzantów II

Informacje ogólne

Dane morfometryczne

Współrzędne geograficzne

Lokalizacja otworu

Dokumentacja graficzna