Numer inwentarzowy: T.D-12.03
Inne nazwy: ZT - 3
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1443 m n.p.m.
Wystawa otworu: NE
WGS84: N49.248139, E19.914898
WGS84: N49d 14.8883m, E19d 54.8939m
WGS84: N49d 14m 53.3s, E19d 54m 53.6s
UTM: Easting 421029, Northing 5455607, Zone 34
W lewym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki, we wschodnim zboczu Zagonnej Turni, w stoku zwanym Kamienne.
Drogi dojścia
Z dna Doliny Małej Łąki: z Wyżniego przez młody las idziemy na Piargi pod Zagonem. Wznosimy się nimi do miejsca, skąd od Żlebu Zagon odchodzi na prawo do góry mniejszy żlebek. Żlebkiem, a następnie jego prawym odgałęzieniem docieramy do Siwarowego Siodełka w grani opadającej spod Zagonnej Turni. Dalej przez niewielką polanę ograniczoną świerkami i kosodrzewiną idziemy ku NE, w kierunku Żlebu Kamiennego. U podnóża niewielkiej skałki położonej po lewej stronie stromych trawek opadających ku żlebowi, odnajdujemy otwór Siwarowej Dziury T.D-12.02. Dalej, z polany przed jej otworem, idziemy na wschód. W urwiskowym lesie, wśród świerków i gęstej kosodrzewiny odnajdujemy możliwość zejścia pod małą, nieco przewieszoną skałkę, zwróconą ku dolinie. U podnóża tej skałki znajduje się szukany otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór jest owalny, ma około 2,3 m szerokości. Jest ogrodzony starym, półkolistym, obrośniętym mchem murkiem z kamieni. Od otworu stromo w dół biegnie 6-metrowy korytarz, zakończony zawaliskiem. W zawalisku można przecisnąć się jeszcze 1,5 m dalej.
Schron powstał w wapieniach urgonu łuski Kamiennego (seria wierchowa). Ściany są gładkie, nieco myte, bez nacieków. Namulisko tworzą osuwające się głazy i rumosz wapienny z domieszką gleby osypującej się od otworu.
Światło sięga do końca korytarza. Grota jest sucha. W zawalisku wyczuwa się silny przewiew. Rośliny kwiatowe i paprocie występują przy otworze, nieco głębiej sięgają mchy i porosty. Faunę reprezentują ćmy i muchy.
Historia
Historia badań
Historia eksploracji
Schron służył jako schronienie dezerterom w okresie I wojny światowej, podobnie jak inne schrony i jaskinie w tej okolicy. Być może wtedy zbudowano przy otworze murek z kamieni. Mógł on być pozostałością po pracach eksploracyjnych lub osłoną platformy biwakowej, która następnie osunęła się w głąb korytarza. Pierwszą wzmiankę o schronie, bez nazwy, zawierającą opis położenia i groty, zamieścił Kowalski (1953a) przy opisie Siwarowej Dziury. Informacje o położeniu tego obiektu uzyskał on od S. Zwolińskiego, który prawdopodobnie zwiedzał schron w latach 1921-23.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1975 r. P. Kulbicki z towarzyszami wykonał szkic położenia otworu na podstawie ciągu busolowo-taśmowego. Dokumentację sporządziła w dniu 30 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy M. Kardasia i E. Sobiepanek-Krzyżanowskiej. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Wysokość położenia otworu określono na podstawie ciągów busolowych wykonanych w latach 1975 i 1977 oraz pomiarów sytuacyjno-wysokościowych położenia pobliskich otworów, wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez zespół Naukowego Koła Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Kronika 1950 (wzmianka o udokumentowaniu); Kowalski, K. 1953a (opis położenia i schronu, bez nazwy); Zwoliński, S. 1961 (uwaga o znalezieniu 3 Jaskiń Siwarowych, może dotyczyć opisywanego obiektu); Borowiec, W. i in. 1977,1978 (wymieniają jako jaskinię bez nazwy, prawdopodobnie nr 228, orientacyjne dane morfometryczne); Gradziński, R. i in. 1985a (wymieniają jako jaskinię bez nazwy, prawdopodobnie nr 228, orientacyjne dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne; Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
