Omszała Szczelina w Żeleźniaku

Informacje ogólne

Numer inwentarzowy: T.E-08.52
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1225 m n.p.m.
Wystawa otworu: NE

Dane morfometryczne

Długość: 4.2 m
Deniwelacja: 0.0 m

Współrzędne geograficzne

WGS84: N49.241201, E19.857439
WGS84: N49d 14.4721m, E19d 51.4463m
WGS84: N49d 14m 28.3s, E19d 51m 26.8s
UTM: Easting 416835, Northing 5454898, Zone 34

Lokalizacja otworu

Dolina Kościeliska, w prawym orograficznie zboczu Żlebu Żeleźniak, na stoku opadającym spod Raptawickiej Grani.

Dokumentacja graficzna

Drogi dojścia

Z Doliny Kościeliskiej skręcamy za pierwszym mostkiem powyżej Polany Pisanej na prawo i trawersujemy zbocze niewyraźną percią do dna Żlebu Żeleźniak. Dalej idziemy w górę tego żlebu około 300 m, następnie skręcamy na lewo, pod skałki widoczne w zachodnim ograniczeniu bocznego żlebu zwanego Głębowcem (jest to drugi licząc od dołu żleb, przy czym pierwszy jest mniej wyraźny, bez muru skalnego na dole). Głębowcem podchodzimy stromo przez Żeleźniakową Bramę T.E-08.49 kilkaset metrów, aż w pobliże przecinającej skały SE zbocza, wysokiej Szczeliny nad Bramą. Nie dochodząc do niej (około 50 m w dół żlebu) odnajdujemy możliwość przejścia ze żlebu ku E wąskim przechodem przez mur skalny (wiedzie tędy jelenia perć). Nad murem perć prowadzi lekko w dół, dalej trawersuje niewyraźny żleb, za którym idziemy ku SE wąską półeczką w małej skałce (na półeczce jest otwór Płaskiej Komórki w Żeleźniaku T.E-08.53). Około 20 - 30 m dalej, w miejscu, gdzie gubiąca się perć zaczyna opadać do następnego żlebu i biegnie pod bardzo małymi skałkami o wystawie ku NE, odnajdujemy poszukiwany otwór (około 80 - 100 m od Głębowca). Położony jest on pod pierwszą z tych skałek i całkowicie zasłonięty zwieszającym się baldachimem z mchów i paprociami. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Opis jaskini

    Otwór jest szczelinowy, ma 4,3 m szerokości i do 1 m wysokości. Prowadzi do schroniska podskalnego, w głębi niskiego na 0,45 m.

    Schronisko rozwinęło się w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej, na pochylonej ku SE, nieco rozmytej szczelinie. Ściany są zwietrzałe, bez nacieków, NW ścianę tworzy płyta skalna. Dno przy otworze lekko opada ku SE, w głębi jest poziome. Buduje je głównie gruz wapienny z domieszką gleby, a przy końcu nieco mułu.

    Szczelina jest wilgotna. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło rozproszone sięga do końca. W otworze zwisa zasłona z mchów, które pokrywają również część dna i pochyloną ścianę. W otworze występują też rośliny kwiatowe i wielkie paprocie, w głębi - nieco glonów. Faunę reprezentują głównie ślimaki i nieliczne owady.

Historia

Historia eksploracji

O schronisku brak wzmianek w literaturze.

Historia dokumentacji

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, jego dokumentację sporządziła I. Luty w dniu 16 września 2003 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Bibliografia

Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).

Źródła

(brak informacji o źródłach)

Opracowali

Jerzy Grodzicki
Izabella Luty