Numer inwentarzowy: T.D-12.16
Inne nazwy: ZT - 6
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1524 m n.p.m.
Wystawa otworu: ENE
WGS84: N49.247900, E19.913392
WGS84: N49d 14.8740m, E19d 54.8035m
WGS84: N49d 14m 52.4s, E19d 54m 48.2s
UTM: Easting 420919, Northing 5455582, Zone 34
W lewym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki, we wschodnim stoku Zagonnej Turni.
Drogi dojścia
Dojście prowadzi z Doliny Miętusiej niebieskim szlakiem wiodącym zboczem Skoruśniaka do Żlebu Wodniściak, dalej perciami przez gęsty las i piargi podchodzimy do Przełęczy Siwarowej. Stąd idziemy nieco ku SE i schodzimy Kamiennym Żlebem, aż do filara ograniczającego od NE skały Zagonnej Turni (w górnej części filara widać duży, charakterystyczny okap). Tu skręcamy pod skałą na prawo do góry, do otworu położonego u podnóża jej wschodniej ściany, w pobliżu żlebu. Inny wariant dojścia prowadzi z Wyżniego w Dolinie Małej Łąki przez Piargi pod Zagonem, dalej na prawo małym żlebkiem do Siwarowego Siodełka. Stąd nieco do góry trawersujemy przez las, kosówki, trawy i płyty do górnej części Kamiennego Żlebu, którym docieramy do otworu. Otwór jest dobrze widoczny z dna Doliny Małej Łąki. Dojście pierwszym wariantem bez trudności, drugim - łatwe, trudniejsze orientacyjnie. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Ograniczony dużym okapem otwór ma około 10 m szerokości i ponad 4 m wysokości. Prowadzi do nyży o nieregularnym kształcie i nierównym, wznoszącym się dnie. W południowo-wschodnim skraju nyży widać ostrogę skalną wydzielającą przy ścianie kilkumetrowy zaułek.
Nyża powstała w obrębie litych wapieni malmo-neokomu łuski Turni Rabowskiego (używana w pracach geologicznych dawniejsza nazwa Zagonnej Turni) należących do serii wierchowej, w strefie uskokowej, przy kontakcie ze skałami serii reglowej (warstwowane dolomity brekcjowate i brekcje żółtowietrzejące kampilu górnego łuski Przełęczy Siwarowej). W stropie nyży widać lustro tektoniczne o przebiegu 150̊/32̊N. Ściany są kruche, zwietrzałe. Dno częściowo skaliste, częściowo pokryte glebą i rumoszem. W zaułku za ostrogą skalną występuje rumosz wapienny zmieszany z glebą i dużą ilością odchodów kozich oraz nagromadzenie gałęzi drzew.
Nyża jest widna i sucha, bez przewiewu. Rozwijają się w niej rośliny kwiatowe (głównie trawy), a na ścianach - różne gatunki porostów o barwie białej, pomarańczowej i czarnej. Często przebywają w nyży kozice, o czym świadczy gruba warstwa odchodów zarówno starych jak i świeżych, występują też owady i ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Nyża mogła być znana od dawna, lecz prawdopodobnie ze względu na niewielkie rozmiary nie była wcześniej opisywana.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ obserwacje terenowe i pomiary przeprowadziła w dniu 7 sierpnia 1977 r. I. Luty przy współpracy R. Bieganowskiego. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu wykonano metodą ciągu busolowego. Wszystkie pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Luty, I. 1988 (niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapce i rysunku ściany, informacja o dokumentacji); Cywiński, W. 1995 (położenie); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
