Drogi dojścia
Opis jaskini
Rozległy okap (wysoki do 3,5 m, długi na 4,7 m) osłania wejścia do obszernej nyży głównej oraz położonej tuż obok ciasnej szczeliny. Skalne dno nyży wznosi się stromo i spiętrza 1 - metrowym prożkiem, nad którym widać jeszcze około 1,5 m długości wąską (0,2 m) szczelinę z zaklinowaną w niej wantą. W głębi przekrój nyży ma kształt pochylonej, dość wysokiej szczeliny o wymiarach 1,3x2,2 m Pod tym samym okapem, biegnie równolegle do nyży (na SW od niej), ciasna, krótka (1,8 m) szczelina o przekroju trójkątnym (0,6x0,4 m).
Schronisko rozwinęło się w dolomitach triasu środkowego serii reglowej, na równoległych szczelinach. Ściany są zwietrzałe, bez nacieków. Dno nyży jest skalne, jedynie pod okapem, w dolnej jej części i w równoległej szczelinie zalega gleba i gruz skalny. W głębi szczeliny widać żółty osad gliniasty.
Nyża jest nieco wilgotna, bez przewiewu. światło sięga do końca. Pod okapem występują rośliny kwiatowe oraz mchy i nieco paproci. Na ścianach przy otworze widać liczne czerwone i żółte porosty. Faunę reprezentują małe pająki, kosarze, muchówki i inne owady oraz ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Brak jednoznacznych wzmianek w literaturze speleologicznej, które można by odnosić do opisywanego obiektu. W.W. Wiśniewski (1988) umieszcza w spisie jaskiń Masywu Kominiarskiego Wierchu nazwę Schronisko w Kalwarii II, lecz aktualnie sam ma wątpliwości co do jego identyfikacji.
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację schroniska sporządziła I. Luty przy współpracy A. Gajewskiej, K. Recielskiego i M. Grodzickiego w dniu 5 września 2003 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Sisteco oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.