Numer inwentarzowy: T.E-12.65
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1784 m n.p.m.
Wystawa otworu: SE
WGS84: N49.242974, E19.920229
WGS84: N49d 14.5784m, E19d 55.2137m
WGS84: N49d 14m 34.7s, E19d 55m 12.8s
UTM: Easting 421408, Northing 5455028, Zone 34
W lewym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki (Niżniej Świstówki), w górnej części Baranich Schodków.
Drogi dojścia
Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki, następnie skręcamy na prawo, do Niżniej Świstówki i wyraźną, nieznakowaną ścieżką docieramy nad bulę, w pobliże progu, którym ukośną płytą prowadzi Przechód do Wyżniej Świstówki. Stąd idziemy ku W bez ścieżki, omijając ścianki ze żłobkami krasowymi, do Baranich Schodków, tworzących system trawiastych zachodów, żlebków i upłazów. Oddzielają one wschodnią ścianę Wielkiej Turni od ścian opadających na północ z Kotlin i wyprowadzają na Wielką Turnię w pobliżu nasady jej ramienia. Wznosimy się stromo Baranimi Schodkami aż do ich najwyższej części. Około 130 m przed ich ujściem na Wielką Turnię następuje zakręt żlebu na prawo i zaraz znów na lewo. Na zakręcie, na wprost, ku W odchodzą dwa krótkie żlebki zakończone szczelinowymi nyżami, widocznymi z daleka. Szukana nyża jest widoczna po prawej stronie (północnej), nieco wyżej, niż sąsiednia. Dojście łatwe, choć miejscami eksponowane, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Obszerny otwór o szerokości 1,2 m, wysoki na ponad 2 m, ograniczony jest równoległymi ścianami szczeliny, a od góry wielkim głazem Prowadzi do nieco rozszerzającej się na początku szczeliny o wznoszącym się stromo dnie i zawaliskowym stropie zbudowanym z wielkich want. Po kilku metrach, nad 1,5-metrowym prożkiem skalnym, następuje gwałtowne zwężenie, a pozioma dalej szczelina niebawem jest zbyt ciasna , aby przejść.
Schronisko rozwinęło się w wapieniach triasu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów), na nieco rozmytej szczelinie tektonicznej, w ograniczeniu żlebu. Na prożku widać rynienki krasowe, strop ma charakter zawaliskowy. Namulisko tworzy rumosz wapienny i gleba, nad prożkiem nieco gliny.
Nyża jest wilgotna. Wyczuwa się przewiew ze szczeliny końcowej. Światło dociera do końca. Rośliny kwiatowe oraz mchy, wątrobowce, glony i porosty występują w dolnej części schroniska. Faunę reprezentują owady i ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Nyża mogła być znana od dawna, lecz prawdopodobnie ze względu na małe rozmiary, nie wzmiankowana w literaturze speleologicznej.
Historia dokumentacji
W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ I. Luty odnotowała ją jako obiekt do zinwentaryzowania w 1976 r. W dniu 30 października 1999 r. wykonała ona dokumentację nyży przy współpracy J. Kowalskiego, w tym pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowego. Pomiary przeprowadzono za pomocą busoli Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty
Bibliografia
Kronika 2000 (wzmianka o zinwentaryzowaniu); Jaskinie TPN 2000 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
