Numer inwentarzowy: T.E-12.66
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1775 m n.p.m.
Wystawa otworu: E
WGS84: N49.242884, E19.920231
WGS84: N49d 14.5730m, E19d 55.2139m
WGS84: N49d 14m 34.4s, E19d 55m 12.8s
UTM: Easting 421408, Northing 5455018, Zone 34
W lewym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki (Niżniej Świstówki), w górnej części Baranich Schodków.
Drogi dojścia
Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki, następnie skręcamy na prawo, do Niżniej Świstówki I wyraźną, nieznakowaną ścieżką docieramy nad bulę, w pobliże progu, którym prowadzi ukośną płytą Przechód do Wyżniej Świstówki. Stąd idziemy ku W bez ścieżki, omijając ścianki ze żłobkami krasowymi, do Baranich Schodków tworzących system trawiastych zachodów, żlebków i upłazów. Oddzielają one wschodnią ścianę Wielkiej Turni od ścian opadających na północ z Kotlin I wyprowadzają na Wielką Turnię w pobliżu nasady jej ramienia. Wznosimy się stromo Baranimi Schodkami aż do ich najwyższej części. Około 130 m przed ich ujściem na Wielką Turnię następuje zakręt żlebu na prawo i zaraz znów na lewo. Na zakręcie, na wprost, ku W odchodzą dwa krótkie żlebki zakończone szczelinowymi nyżami, widocznymi z daleka. Nyża w Baranich Schodkach II jest widoczna nieco niżej, niż sąsiednia, po lewej stronie (południowej). Dojście łatwe, choć miejscami eksponowane, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór ma 1,8 m szerokości I około 3,5 m wysokości. Za okapem otworu wznosi się stromo obszerny, szczelinowy, omszały korytarz. Do jego głównej części prowadzi 1,3-metrowy, śliski prożek skalny, nad którym ciąg nieznacznie zwęża się, a kilka metrów dalej kończy się ślepo.
Schronisko powstało w wapieniach triasu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów), na nieco rozmytej szczelinie w ograniczeniu żlebu, na kontakcie warstw. Północna ściana korytarza, jest pochylona ku S, widać na niej oraz na prożku rynienki krasowe. Namulisko tworzy rumosz wapienny i gleba, nad prożkiem - z domieszką gliny.
Nyża jest wilgotna. Po pochylonej ścianie i dnie często sączy się woda. Przewiewu brak. Światło dociera do końca. Rośliny kwiatowe oraz paprocie, mchy, wątrobowce, glony i porosty występują w całym schronisku (mchy, glony i porosty - również na ścianach). Faunę reprezentują owady i ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Nyża mogła być znana od dawna, lecz prawdopodobnie ze względu na małe rozmiary, nie wzmiankowano o niej w literaturze speleologicznej.
Historia dokumentacji
W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1976 r. zauważyła ją I. Luty. W dniu 30 października 1999 r. wykonała ona dokumentację nyży przy współpracy J. Kowalskiego, w tym pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowego. Pomiary przeprowadzono za pomocą busoli Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty
Bibliografia
Kronika 2000 (wzmianka o zinwentaryzowaniu); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
