Numer inwentarzowy: T.D-12.06
Gmina: Kościelisko (gm. wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1676 m n.p.m.
Wystawa otworu: NE
WGS84: N49.246493, E19.911981
WGS84: N49d 14.7896m, E19d 54.7189m
WGS84: N49d 14m 47.4s, E19d 54m 43.1s
UTM: Easting 420814, Northing 5455427, Zone 34
W lewym (or.) zboczu Doliny Małej Łąki, u podnóża północno-wschodniej ściany Zagonnego Zębu, w prawym (or.) zboczu Żlebu Zagon.Otwór jest dobrze widoczny z dna doliny Małej Łąki.
Drogi dojścia
Niebiesko znakowanym szlakiem wiodącym zboczem Skoruśniaka docieramy do Żlebu Wodniściak. Stąd idziemy do góry perciami zwierzęcymi, przez gęsty las, w kierunku Przełęczy Siwarowej, dalej ku SE. Następnie stara, niewyraźna ścieżka pod widocznym z daleka skalnym murem (droga hawiarska przez Schodki) prowadzi nas do Kobylarzowego Zachodu, którym na lewo do góry docieramy do Zagonnej Przełęczy. Stąd schodzimy Żlebem Zagon ponad 100 m wprost do otworu niszy. Trudniejsza lecz nieco krótsza droga wiedzie z Doliny Małej Łąki, z Wyżniego, Żlebem Zagon wprost do góry. Dojście eksponowane, trudności I. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór jest myty, o kształcie zbliżonym do półkola; ma 2,3 m szerokości i 0,7 m wysokości. Prowadzi do prostego, niskiego, zwężającego się korytarza o płaskim dnie, z niewielkim rozszerzeniem przy końcu.
Nisza powstała na kontakcie wapieni urgonu oraz margli albu - utworów fałdu synklinalnego Małej Łąki (jednostka Organów, seria wierchowa). Ściany i strop są zwietrzałe, kruche. Namulisko tworzy gleba, drobny rumosz składający się z wapieni i margli oraz w głębi niszy - glina. Przy końcu korytarza odkryte margle albu tworzą niewielki garb w dnie. Na namulisku widać odchody kozic.
Nisza jest wilgotna i widna, bez przewiewu. Roślinność kwiatowa występuje w otworze, Na ścianach rozwijają się porosty o czarnej barwie oraz glony i mchy. Nisza odwiedzana jest przez kozice, zauważono też obecność owadów (much, komarów, pająków i in.).
Historia
Historia eksploracji
Nisza została odkryta w dniu 22 czerwca 1959 r. przez grotołazów zakopiańskich (S. Wójcika i M. Kruczka). Zamieścili oni jedną wzmiankę bez nazwy o tym obiekcie (Wójcik 1959). Pierwszy wymienia ją Wójcik (1966a).
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację schroniska sporządziła w dniu 7 sierpnia 1981 r. I. Luty przy współpracy A. Domosławskiej, A. Sadowskiej i A. Skarżyńskiego. Pomiary niszy i położenia otworu przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Wójcik, Z. 1966a (niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapce 1:100000); Borowiec, W. i in. 1977,1878 (niektóre dane morfometryczne); Gradziński, R. i in. 1985a (niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i szkicu ściany, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
Wójcik, S. 1959 - Sprawozdanie (wzmianka o odkryciu, bez nazwy).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
