Drogi dojścia
Podchodzimy dnem wąwozu do pierwszego żlebu (po prawej orograficznie jego stronie) odchodzącego nad pierwszym małym progiem, licząc od bariery zamykającej szlak turystyczny. Idziemy nim około 100 m do miejsca, skąd widać za zwężeniem żlebu, w prawej (or.) ścianie, wielki otwór Żółtej Dziury T.E-09.16. Stąd 40 m do góry skalno-trawiastym żlebem (I-II) położonym nieco na lewo (ku SW) od jej otworu. W zakończeniu żlebu, nadzwyczaj ryzykownym i trudnym trawersem dostajemy się do otworu położonego nad gładkim, przewieszonym progiem. Można też zjechać do niego z grani, również trudno dostępnej. Otwór jest dobrze widoczny ze żlebu prowadzącego do Żółtej Dziury oraz z wyższych partii Wąwozu Kraków. Dojście nadzwyczaj trudne, zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór, szerszy w górnej części, ma wymiary około 1,5x3 m. Wiedzie do wznoszącej się, mytej niszy. Powstała ona w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Jej ściany są gładkie. Dno skalne, skąpe namulisko w jego pęknięciu tworzy nawiana gleba i osad rezydualny.
Nisza jest sucha, widna, bez przewiewu. Występują w niej rośliny kwiatowe (głównie trawy) oraz porosty. Obecności fauny nie stwierdzono.
Historia
Historia eksploracji
Brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze speleologicznej.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich PTPNoZ obserwacje terenowe przeprowadzili w dniu 10 sierpnia 1994 r. J. Iwanicki (jr) i I. Luty. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Szkic planu (bez pomiarów) opracowała I. Luty.
Szkic planu (bez pomiarów) opracowała I. Luty.
Bibliografia
Jaskinie TPN 1994 (szkic planu i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty