Numer inwentarzowy: T.E-07.35
Inne nazwy: Nad Jelenią Percią I, Nad Jelenią Percią II
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1355 m n.p.m.
Wystawa otworu: N
WGS84: N49.242065, E19.853917
WGS84: N49d 14.5239m, E19d 51.2350m
WGS84: N49d 14m 31.4s, E19d 51m 14.1s
UTM: Easting 416580, Northing 5454998, Zone 34
W prawym orograficznie zboczu Żlebu Żeleźniak wciętego w zachodnim stoku Doliny Kościeliskiej, pod Żeleźniakowymi Spadami.
Drogi dojścia
Z Polany na Stołach idziemy nieznakowaną ścieżką przez Przełęcz ku Stawku i dalej, w pobliże następnego wypłaszczenia terenu, aż do wyraźnego stromienia stoku. Stąd, przy rozwidleniu ścieżki, skręcamy nieco na lewo i trawersujemy poziomo lesiste zbocze percią wiodącą w kierunku dolnego otworu Jaskini Bańdzioch Kominiarski T.E-7.7a. Zaraz po wyjściu z lasu perć przecina pierwszy żleb (Żeleźniak). Idziemy tym żlebem nieco w dół pod skałami, zakręcamy następnie na prawo i za Zawieszoną Skałą podchodzimy pod ściany. Trawersujemy następnie lekko w dół, w ich pobliżu. Po strawersowaniu napotkanego wyraźnego żlebu z piargiem, jelenia perć prowadzi nas przez pionowy las. Kilkadziesiąt metrów dalej (licząc od piarżystego żlebu) spotykamy możliwość skrętu na prawo do góry. Dochodzi tu z góry inna jelenia perć. Skręcany w nią i po około 30 m (do góry i nieco wstecz) znajdujemy pod małą skałką poszukiwany otwór. Skałka ta jest najdalej wysuniętą ku N skałką, jakby przyklejoną do wielkich ścian Żeleźniakowych Spadów. Znając dobrze układ skał i licznych żlebów w Żeleźniaku, można tu dojść krótszą lecz bardziej uciążliwą drogą, trawersując do góry zbocze Żeleźniaka, od ścieżki wyprowadzającej z J. Mylnej. Po strawersowaniu Żlebu na Spady należy iść pod ścianami Spadów, następnie zejść nieco właściwą jelenią percią. Dojście łatwe, miejscami nieco eksponowane, zwiedzanie bez trudności
Opis jaskini
Długi na 20 m lecz niezbyt wysoki okap wydziela otwór niszy rozwiniętej na stromo wznoszącej się szczelinie, głębokiej w znacznej części na 1 - 2,5 m. Nisza ma jednak dwie sięgające dalej w głąb skały nyże: położona we wschodniej części - ma 6 m długości i znaczne rozszerzenie przed końcem, po stromo nachylonej, płytowej, zachodniej ścianie; nyża położona bliżej zachodniego skraju okapu ma 3 m długości i kończy ją ciasny, myty, korytarzyk.
Schronisko powstało na szczelinie tektonicznej w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. ściany są nieco zwietrzałe. Namulisko buduje głównie gleba i gruz wapienny oraz większe wanty, głębiej widać nieco osadu gliniastego.
Nisza jest nieco wilgotna. przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga do końca. W niszy rozwijają się rośliny kwiatowe, paprocie oraz mchy, glony i porosty. Mchy pokrywają też znaczną część dna nyży wschodniej. Faunę reprezentują owady i ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Schronisko znane było od dawna. W.W. Wiśniewski, który w latach 1975-76 poszukiwał jaskiń w rejonie Żeleźniaka, wymienił w wykazie jaskiń masywu Kominiarskiego Wierchu dwa niezależne schrony pod nazwami: „Nad Jelenią Percią I” i „Nad Jelenią Percią II” (Wiśniewski, 1988). Niewątpliwie w obu przypadkach chodzi o opisywany obiekt (oba schrony znajdują się pod wspólnym okapem).
Historia dokumentacji
Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację niszy sporządziła w dniu 6 września 2003 r. I. Luty Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Wiśniewski, W.W. 1988 (wymienia jako dwa oddzielne obiekty w wykazie jaskiń Kominiarskiego Wierchu pod nazwami: „Nad Jelenią Percią I” i „Nad Jelenią Percią II”, podaje niektóre dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
