Korytarz nad Piargiem

      Otwór o kształcie zbliżonym do prostokąta ma 1,9 m wysokości i 0,8 m szerokości. Prowadzi do prostego, wznoszącego się stromo, szczelinowego korytarza o kierunku SW-NE. Po kilku metrach korytarz rozszerza się i nieco dalej przechodzi w niewielką komorę o wysokości około 3,5-4 m. W jej dnie tkwi duża, płaska wanta. Z komory na wprost wiedzie do góry 1,3-metrowy prożek, nad którym, za punktowym zaciskiem, szczelina biegnie jeszcze 2 m. Przy jej ślepym zakończeniu, na prawo, można wspiąć się przez 1,8-metrowy prożek do ciasnego, poziomego korytarzyka. Prowadzi on prostopadle do poprzedniego korytarzyka i po 2,5 m przechodzi w mytą rurkę, która jest wkrótce zbyt ciasna do przejścia.

      Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów, jednostka Organów) na dwóch prostopadłych do siebie szczelinach tektonicznych o kierunku SW-NE i NW-SE. Namulisko przy otworze tworzy gleba, dalej głównie rumosz wapienny. Fragment szczeliny nad pierwszym prożkiem jest pozbawiony namuliska, ma dno skalne. W górnym korytarzu (nad drugim prożkiem) przeważa mokra glina jaskiniowa. W dolnej części korytarza znaleziono kości nietoperzy oraz kości większych zwierząt.

      Jaskinia jest wilgotna, w górnym korytarzu gromadzi się w kałużach woda. Nie wyczuwa się przewiewu. Światło sięga do około 4 m w głąb jaskini.

      Rośliny kwiatowe występują przy otworze, a nieco dalszy zasięg mają porosty i glony. Faunę reprezentują ślimaki, które można spotkać do 5 m od otworu.