Jaskinia za Zaciskiem

      Nieduży, sztucznie poszerzony otwór jaskini znajduje się na niewielkim tarasie, pod skalnym okapem. Przeciskamy się nad leżącymi w otworze głazami do nieco obszerniejszego, chociaż niskiego korytarza, w którego dnie otwiera się 1-metrowej głębokości studzienka. Z jej dna przez niewielki otwór między głazami zejść można do krótkiego zawalonego gruzem korytarzyka, prowadzącego w dół i zapewne w kierunku powierzchni (tu osiągamy najniższy punkt jaskini, do którego pomiary nie zostały doprowadzone).

      Za studzienką główny korytarz staje się wyższy i wznosi się skręcając w lewo. Przy końcu jego obszerniejszej części (obok punktu +3,0 m), na półeczce po prawej stronie leży stary kilof z ułamanym styliskiem - pozostałość z czasów eksploracji. Dalej prowadzi już tylko wąski, szczelinowy meander o gruzowym dnie, którego wyższym poziomem posunąć się można najdalej (6 m).

      Jaskinia rozwinięta jest w wyraźnie warstwowanych ciemnych wapieniach środkowego triasu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Jest to wyraźnie myty korytarz przechodzący w meander. Ściany jego są zwietrzałe. Miejscami występują nacieki grzybkowe. Dno pokrywa ostrokrawędzisty gruz skalny, a w okolicach otworu niewielkie ilości gleby.

      Woda kapie ze stropu (niezbyt intensywnie), ściany w meandrze są wilgotne. Panuje wyczuwalny przewiew. Światło sięga do studzienki, przy końcu panuje zupełna ciemność.

    We wstępnych partiach występują mchy, a w otworze także paprocie. Wewnątrz spotyka się owady, zwłaszcza liczne ćmy.