Drogi dojścia
Opis jaskini
Opis wnętrza jaskini wg K. Kowalskiego (1953a) : „Otwór leży nad stromym stokiem. Za nim ciągnie się korytarz rozwinięty na ukośnej szczelinie. Po kilkunastu metrach tego wysokiego, poziomego korytarza, natrafiamy na zawalisko głazów. Przechodzimy je górą i po stromym progu schodzimy za nim na dno, będące przedłużeniem poziomu chodnika wejściowego. W prawo odchodzi tu w dół kilkumetrowy, ciasny korytarzyk rozwinięty na szczelinie. Główna oś jaskini biegnie w głąb skały w tym samym kierunku co korytarz wejściowy. Spotykamy tu pierwsze nacieki w postaci grzybków, skorup i wodospadów naciekowych (korytarz ten Zwolińscy nazywają Koralowym). Dno pokryte gruzem wznosi się ku górze. Korytarz rozszerza się w niewielką „komorę Końcową” z bulastymi naciekami mleka wapiennego na ścianach i pięknymi grzybkami o czerwono zabarwionych główkach. Za komorą dalsze przejście zablokowane jest wielkim zawaliskiem głazów. Tuż przed nim odchodzi w prawo w dół niski korytarz (Dolny Korytarz na planie Zwolińskiego), o ścianach pokrytych warstwą białego mleka wapiennego. Kończy się on poprzeczną szczeliną.
Przez kilka ciasnych otworów w zwalisku głazów za komorą można się przedostać do ciasnej komórki, skąd główna oś ciągnie się w głąb skały w postaci wysokiej, lecz bardzo wąskiej szczeliny (Dziki Korytarz Zwolińskich). Po paru metrach staje się ona zbyt ciasna by można posuwać się dalej. W prawo od komórki za zwaliskiem bloków znajduje się bardzo ciasny, szczelinowaty komin idący w dół na 8 m.”.
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego wierchowej serii paraautochtonicznej wzdłuż rozwartych, tektonicznych szczelin o przebiegu SW-NE i W-E. Zwoliński (1955b) uważa jaskinię za stary przepływ podziemny Potoku Kościeliskiego. Podobny pogląd wyraża Rudnicki (1958, 1967), zaliczając jaskinię do najstarszego, III poziomu jaskiń powstałych w pliocenie, jak i Wójcik (1960a,b, 1966a, 1968), który zalicza Jaskinię za Smrekiem do VI, plioceńskiego poziomu jaskiń tatrzańskich.
Dno pokrywają autochtoniczne zawaliska i gruz wapienny. Na ścianach występują nacieki grzybkowe, polewy i draperie oraz mleko wapienne. Światło sięga kilka metrów w głąb jaskini. Ściany są wilgotne, przeciągu nie wyczuwa się.
W przyotworowej partii występują niezbyt licznie rośliny kwiatowe, obficie – mchy, są też porosty.
Hoyer (1928) znalazł w namulisku liczne, nieoznaczalne kości ssaków. W jaskini stwierdzono owady:
Collembola – Onychiurus armatus, Onychiurus fimetarius (Stach 1934), Onychiurus armatus (Tullberg) (Kowalski 1955a),
Lepidoptera – Triphosa dubitata L (Kowalski 1955a).,
Piksa (1998) wymienia następujące gatunki nietoperzy: Myotis myotis /Borkhausen/, Eptesicus nilssoni /Keyserling/.
Historia
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Plan wg T. Zwolińskiego (in: Kowalski 1953a)