Drogi dojścia
Opis jaskini
Jaskinia posiada 3 otwory. Dwa z nich są rozwinięte na jednej szczelinie przecinającej skałkę do podstawy i rozdzielone mostem skalnym. Trzeci, owalny, położony jest w ścianie na lewo od nich. Przez najniższy otwór dostajemy się do niewielkiej salki, której strome dno stanowi osypujący się przez otwór rumosz z domieszką gliny. Z tej salki cofnąć się można na mosty skalne w najwyższym otworze oraz szczelinowatym, a następnie owalnym korytarzykiem do trzeciego otworu. Przez niski przełaz dostajemy się do kolejnej salki o wysokości ok. 5 m. Ściany są tu kruche, widać przyuskokowe zaburzenia warstw. Ponad niskim wejściem do dalszej części jaskini i na ścianie obok widoczny jest duży fragment starego gruzowiska spojonego kalcytem i pokrytego polewą naciekową. Prowadzący dalej korytarz (o dnie zasłanym osadem gruzowo-gliniastym) obniża się do najniższego punktu jaskini, a następnie wznosi do kolejnej salki. W korytarzu tym występują nacieki grzybkowe i bardzo nieliczne, niewielkie stalaktyty.
Z trzeciej salki prowadzi w górę stromy, szczelinowaty, 7 m komin (trudności III), którego dolna część ma ciaśniejsze obejście za mostem skalnym w końcu salki. Ponad kominem stromy korytarzyk doprowadza do końcowych, szczelinowatych partii jaskini. Po pokonaniu niewielkich prożków dochodzimy do rozwidlenia. W lewo szczelina wznosi się i wkrótce kończy niedostępnym zwężeniem. W prawo opada niewielką studzienką, której dno wyścieła glina z rumoszem. Za studzienką szczelina zwęża się. W jej końcowej części, ponad prożkiem, występuje nieco różnoziarnistego piasku z dużym udziałem ziaren wapiennych. W miejscu, gdzie dochodzi prowadząca od komina szczelina znaleziono kości nietoperzy.
Jaskinia rozwinięta jest w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej wzdłuż stromo nachylonych szczelin o różnych upadach i generalnym przebiegu NE-SW (fugi międzyławicowe, uskok). Dolną część tworzą wysokie i dosyć obszerne salki, a górną szczelinowe korytarze.
Namulisko stanowi głównie gruz skalny, miejscami z domieszką gliny. Przy końcu występuje niewielka ilość różnoziarnistego piasku. Starszą generację osadów reprezentuje fragment spojonej kalcytem brekcji pokrytej polewą naciekową. Młodsze nacieki wykształcone są w postaci nacieków grzybkowych oraz nielicznych i niewielkich stalaktytów. W końcowych partiach występują kości nietoperzy.
Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Okolice otworów są suche. Światło sięga do drugiej salki.
Roślinność jest uboga, w okolicach otworów reprezentowana przez mchy i porosty, a w pierwszej salce przez glony.
W jaskini występują owady (muchy, ćmy, motyle). W ramach badań nad fauną jaskiń tatrzańskich, prowadzonych przez E. Sobiepanek-Krzyżanowska oznaczony został okaz motyla Triphosa dubitataznaleziony podczas pierwszego zwiedzania w okolicy najniższego punktu jaskini.