Numer inwentarzowy: T.C-08.01
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 990 m n.p.m.
Wystawa otworu: S
Inne otwory: 2 - ku S, 992 m n.p.m.
WGS84: N49.240745, E19.868669
WGS84: N49d 14.4447m, E19d 52.1201m
WGS84: N49d 14m 26.7s, E19d 52m 07.2s
UTM: Easting 417652, Northing 5454835, Zone 34
Na prawym orograficznie zboczu Doliny Kościeliskiej, nad drugim progiem Żlebu pod Wysranki licząc od dołu, w prawej (or.) ścianie.
Drogi dojścia
Od Lodowego Źródła idziemy na południe, na turnię częściowo porośniętą lasem. Z jej grani dostajemy się do głębokiego, skalistego żlebu z progami (Żleb pod Wysranki). Schodząc nim, pokonujemy śliski, około 3-metrowy prożek w dół, a następnie trawersujemy do widocznych w prawej orograficznie ścianie żlebu otworów. W końcowym odcinku drogi przydatna asekuracja. Zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór I (zachodni), położony 5,3 m nad podstawą ściany, ma 2,1 m szerokości i 1,6 m wysokości; otwór II, leżący nad 2,2-metrowym progiem, ma 1,5 m szerokości i 2,6 m wysokości. Oba otwory są myte, rozdzielone filarem skalnym. Prowadzą do niewielkiej komory, z której nad 0,8 m prożkiem odchodzi szczelinowy, ślepo zakończony korytarz.
Jaskinia została wymyta na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są gładkie, miejscami pokryte naciekami grzybkowymi, w komorze - nieco zwietrzałe.
Namulisko tworzy glina oraz gruz wapienny, przy otworach - z domieszką gleby.
Jaskinia jest wilgotna. Światło dociera do komory wstępnej i części korytarza; jego końcowy fragment pozostaje ciemny. Przewiew między Roślinność w strefie okołootworowej reprezentowana jest głównie przez mchy, glony i porosty, a także nieliczne rośliny kwiatowe. W komorze występują ślimaki, głębiej pająki, ćmy i muchy.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinię odkryli w dniu 16.05.1915 r. S. Zwoliński i Z. Leisten. Nie zbadali wówczas końcowej części korytarza z powodu braku światła. Zwoliński, zafascynowany pięknem żlebu, nazwał go „Małym Krakowem”. Informacje o jaskini zapisał jedynie w pamiętniku opublikowanym po jego śmierci (Zwoliński 1987 -1992). Na podstawie tych informacji, w dniu 2.08.1988 r., M. Kropiwnicka, I. Luty i A. Paterek odnaleźli grotę i nadali jej nazwę.
Historia dokumentacji
Dokumentację sporządziła I. Luty przy współpracy A. Paterka. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
[Zwoliński, S.] 1987-1992 (opis położenia i dojścia, wzmianka o zwiedzaniu, bez nazwy, s.26); Czubalski, A. 1989 (wzmianka o udokumentowaniu, plan I. Luty); Jaskinie TPN 1993b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty
