Jaskinia przy Studni w Mnichu

     Otwór pierwszy ma kształt prostokąta o wysokości 1,2 m i szerokości 0,6 m. Jego górną część budują zaklinowane bloki skalne, a u podstawy leży duży kamień. Za otworem znajduje się 3,8 m próg. Wprowadza on do kwadratowej w kształcie sali o wymiarach 2,5x3 m. W południowej części sali znajduje się ciasne przejście o szerokości 0,4 m, do którego dostajemy się przez 1 m wysokości stopień skalny. Ciasnym przejściem przedostajemy się do kolejnej sali, prostokątnej w kształcie, o wymiarach 1,5x4 m. Spąg sali pokrywają kamienie. Przy jej północnej ścianie znajduje się niewielki komin o wysokości 2,5 m, natomiast pod ścianą południową niewielka studzienka w kamieniach o głębokości 1 m. Ku wschodowi dno sali nieznacznie się podnosi i doprowadza do drugiego otworu, którym jest otwierające się w kamieniach okno o prostokątnym kształcie i wymiarach 0,4x1 m.

    Jaskinia rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę tektoniczną. Znajduje się w strefie dużego pęknięcia, rozchylonego na skutek grawitacyjnego obsuwania się mas skalnych w kierunku Żlebu pod Mnichem. Ściany jaskini są lite, we fragmentach kruche. Spąg składa się z autochtonicznego gruzu skalnego.

    W całej jaskini występuje światło rozproszone. Obiekt jest suchy, tylko w okolicach otworów po opadach wilgotny. W otworach występują porosty, mchy i roślinność zielona. Obserwacje fauny nie były prowadzone.