Jaskinia przy Ryglu

    Otwór północny jest trójkątny, ciasny (0,6x0,3 m). Niewielka studzienka za nim prowadzi do wąskiego, szczelinowego korytarzyka z zaciskiem szczelina głębiej rozszerza się nieco, między zaklinowanymi wantami można zejść do jej niższej części z krótkim odgałęzieniem w zawalisku, a około dwumetrowy prożek sprowadza na dno. Na wysokości prożka widać szczelinę przebijającą się do powierzchni terenu (jest zbyt wąska, aby przejść). Korytarz ku SW wznosi się i za zaciskiem przy wielkiej, zaklinowanej wancie, kilka metrów dalej, uchodzi południowym otworem na wygodną półkę skalną. W stropie szczeliny, tuż przed tym otworem widać przebicia do powierzchni.

    Jaskinia powstała w wapieniach triasu środkowego serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów), na szczelinie tektonicznej rozdzielającej dwa kompleksy skalne. Ściany są kruche, silnie zwietrzałe. Namulisko tworzy autochtoniczny gruz wapienny z domieszką piasku i żwiru granitoidowego pochodzących z czapy krystalicznej Czerwonych Wierchów.

    Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się przewiew, który jest zależny od warunków atmosferycznych na powierzchni terenu. Światło sięga do kilku metrów od otworów. Nieliczne okazy roślin kwiatowych występują przy otworach. Faunę reprezentują owady, głównie komary.

    Jaskinia być może znana była grotołazom zakopiańskim eksplorującym ten teren w latach sześćdziesiątych naszego wieku. Nie było w niej jednak żadnego śladu - kopczyka, czy numeru, a przejście zamykała wanta. Według informacji ustnych Z. Wójcika, S. Wójcik używał nazwy Dziura przy Ryglu jako drugiej nazwy Dziury w Litworowej. Przyjęto jednak tą starą nazwę ze względu na bliskość rygla.

Plan opracowała I. Luty.