Numer inwentarzowy: T.E-11.23
Inne nazwy: D-4
Gmina: Kościelisko (gmina wiejska); tatrzański; małopolskie
Właściciel terenu: Skarb Państwa
Zarządca: Tatrzański Park Narodowy
Wysokość otworu: 1629 m n.p.m.
Wystawa otworu: NE
WGS84: N49.241293, E19.899392
WGS84: N49d 14.4776m, E19d 53.9635m
WGS84: N49d 14m 28.7s, E19d 53m 57.8s
UTM: Easting 419889, Northing 5454863, Zone 34
Dolina Miętusia, Wielka Świstówka, w lewej części ścian tzw. Harnasiowych Czub (wschodnia część Turni nad Dziurawem), w małym kociołku położonym na prawo od prawej Dziurawej Turniczki.
Drogi dojścia
. Z dna Doliny Miętusiej podchodzimy na Dziurawe, kierując się pod ściany Turni nad Dziurawem (jak do Korytarza nad Dziurawem T.E-11.36). Trawersujemy pod nim za najwybitniejszy żleb z piargiem przecinający stok (jego kontynuacja w ścianach ponad dolnym pasem skał dzieli Dziurawą Basztę od Harnasiowych Czub). Za żlebem idziemy dalej, ściśle pod ścianą, jeszcze około 30-40 m do charakterystycznej półeczki pod skałami (płaski zachodzik nad stromym, trawiastym stokiem). Posuwamy się nią do występu skały, za którym wspinamy się wprost w górę kilkadziesiąt metrów (I) stromym, trawiastym terenem z kępami kosówki i małymi prożkami skalnymi (rodzaj płytkiego żlebka). Prowadzi on prosto do zagłębienia pod ścianą, w której znajduje się jaskinia. Jest to mały kociołek z bujną roślinnością, z lewej strony ograniczony charakterystyczną grzędą z cienkich płyt wapiennych, przypominającą płot. Trójkątny, niewielki otwór jaskini ukryty jest w zagłębieniu pod ścianą na końcu kociołka. Trudności dojścia I (nieco mylne), sprzęt asekuracyjny nie potrzebny, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Niski (0,5-0,95 m) wstępny korytarzyk doprowadza do salki o podobnej wysokości. Za salką opada w dół zwężający się niski korytarzyk. Kończy go zbyt wąska i niska dla człowieka szczelina, która ciągnie się dalej skręcając zaraz w lewo.
Jaskinia rozwinięta jest na płaszczyźnie uławicenia i spękaniach tektonicznych. Ściany i strop noszą ślady korozyjno-erozyjnej działalności wody. Powstała w obrębie wapieni (prawdopodobnie wapieni robaczkowych anizyku jednostki Ździarów - seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów).
Namulisko stanowi autochtoniczny gruz wapienny i wanty, lokalnie w gruzie występuje domieszka gleby. W salce, na powierzchni namuliska, spoczywa kość długa zwierzęcia średniej wielkości. Wilgotno, miejscami woda kapie ze stropu. Przewiewu brak. Światło sięga do salki.
W otworze występują rośliny kwiatowe, mchy i paprocie, we wstępnym korytarzyku - mchy.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinia odkryta została podczas wyprawy poszukiwawczej Speleoklubu Warszawskiego we wrześniu 1970 r. przez R. M. Kardasia i M. Rutkowskiego. Zlokalizowana na mapie TATRY POLSKIE (1984), informacje o niej opublikował Rafał M. Kardaś (1985f).
Historia dokumentacji
W ramach prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ dokumentację opracował R.M. Kardaś przy współpracy H. Hercman w dniu 11 września 1979 r. Pomiary wykonano przy pomocy busoli geologicznej Meridian, klinometru Freiberg i taśmy parcianej. Zlokalizowana na podstawie pomiarów sytuacyjno-wysokościowych wykonanych przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.
Bibliografia
TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja); Kardaś, R.M. 1985f (lokalizacja, dane morfometryczne i o odkryciu); Jaskinie TPN 1996 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).
Źródła
: Rutkowski, M. 1970 (opis jaskini); Rutkowski, M., ... (lokalizacja na zdjęciu i szkicu panoramicznym).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Rafał M. Kardaś