Jaskinia pod Murem

   Z wstępnej, dwumetrowej niszy ograniczonej okapem o wysokości około 2 m, przechodzimy przez otworek o kształcie zbliżonym do kwadratu (0,6x0,5 m). Wiedzie stąd na wprost poziomy, ślepo zakończony korytarz o długości około 5 m. Na lewo zaś, stromo w dół, prowadzi niska (0,5 m), szeroka (1,5 m) pochylnia, która po 6 m zwęża się gwałtownie. Dalej odchodzi ciasny, myty korytarzyk o wymiarach 0,3x0,25 m, zamknięty rumoszem. Słychać jak rumosz osypuje się gdzieś niżej, w głąb groty.

   Jaskinia rozwinęła się na fudze międzywarstwowej w wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są spękane, w dolnej części ogładzone, pokryte naciekami grzybkowymi i mlekiem wapiennym. Namulisko stanowi rumosz wapienny z domieszką gleby, a w niszy wstępnej - gleba.

   Grota jest wilgotna. W poziomym korytarzu widać kałuże. Światło sięga do około 4 m. Wyczuwa się silny przewiew z korytarzyka końcowego.

   W przyotworowej niszy występują rośliny kwiatowe oraz mchy i porosty. W głębi groty zauważono owady (między innymi pająki i muchówki).