Jaskinia nad Mostkiem Wyżnia

   Wysoki na ok. 5 m, trójkątny otwór prowadzi do niewielkiej komory-przedsionka. Stąd ku NW, stromo do góry, biegnie ciasna pochylnia, od której na końcu odchodzi ku S szczelinowy korytarz, wznoszący się pod kątem 50°. Po kilku metrach skręca on na lewo, by nieco dalej opaść dwoma szczelinowymi, pochyłymi studzienkami uchodzącymi, po połączeniu się, w stropie przedsionka.

   Na SE od otworu, w obrębie jego okapu, rozciąga się niska nyża o długości kilkunastu metrów, sięgająca w głąb na 5 m. Wejście do niej zasłaniają wielkie bloki skalne oberwane ze stropu.

   Grota rozwinęła się w strefie spękań na szczelinie tektonicznej 117/60°N, w ciemnych wapieniach triasu środkowego jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Jej górna część w nieznacznym stopniu została rozmyta. Ściany są nieco zwietrzałe. Namulisko w przedsionku i nyży tworzy głównie autochtoniczny gruz wapienny, duże bloki oderwane ze stropu oraz gleba; głębiej widać trochę gliny. W górnej części szczeliny dno jest skaliste, bez osadu.

   Grota jest sucha. Światło dochodzi do końca. Przewiewu nie wyczuwa się. W przedsionku występują rośliny kwiatowe, paprocie, mchy i porosty. Faunę reprezentują ślimaki oraz muchy i komary.