Jaskinia nad Mostkiem Niżnia

   Myty, półokrągły, szeroki otwór prowadzi do przedsionka, z którego odchodzą dwa korytarze. Prawy z nich (wschodni) jest bardzo obszerny. Po ok. 20 m widać w nim rozszerzenie. Przy NE ścianie filar skalny oddziela krótki korytarzyk, tworzący ucho skalne. Na wprost korytarz wznosi się, dalej przechodzi w wąską szczelinę, po kilku metrach zwężającą się w stopniu uniemożliwiającym przejście. Zachodni, wąski ciąg wiedzie na początku w dół, ku NWW. Po 5 m docieramy do skrzyżowania szczelin. Odchodzą stąd dwie krótkie, ciasne odnogi ku S i W, korytarz zaś skręca ku N, a po ponad 15 m zwęża się znacznie (nie do przebycia). Wcześniej odgałęziają się od niego niezwykle ciasne szczeliny: na prawo dwie, łączące się ze sobą oraz jedna na lewo.

   Jaskinia rozwinęła się w ciemnych wapieniach środkowego triasu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Ściany są myte. Namulisko tworzy materiał gliniasto-żwirowy z domieszką autochtonicznego gruzu wapiennego. Osad ten jest w wielu miejscach scementowany. Fragmenty skonsolidowanego, warstwowanego żwirowiska tworzą rodzaj mostków pod stropem wschodniego korytarza. Na dnie w glinie występują obtoczone fragmenty starego namuliska oraz konkrecje piaszczyste.

   Jaskinia jest sucha. Światło sięga do ok. 7 m. Przewiewu nie wyczuwa się. W przedsionku obecne są rośliny kwiatowe oraz mchy i porosty. Występują w nim pająki, muchy i komary, a głębiej kości długie zwierząt.

W 1958 r. J. Rudnicki, w notatniku z prac terenowych naszkicował jaskinię i przedstawił uwagi o osadach. Dokładniej zbadał osady Wójcik (1960a,b, 1966a). Próby osadów przechowywane są w Muzeum Ziemi PAN w Warszawie.

Jaskinia znana była od dawna. W latach 50-tych zwiedzali ją grotołazi zakopiańscy. S. Zwoliński sporządził w 1952 r. jej plan oraz szkic terenowo-pomiarowy, używając nazwy Dziura pod Żlebem (materiały niepublikowane, zachowane w formie brudnopisu w ołówku).

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ plan sporządził 6.07.1976 r. J. Grodzicki przy współpracy J. i M. Różyczków. Obserwacje terenowe i pomiary położenia otworu przeprowadziła 16.08.1978 r. I. Luty przy współpracy M. Kropiwnickiej i J. Milki. Fotografie otworu wykonał J. Milka. Wszystkie pomiary sporządzono taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował J. Grodzicki.

Wójcik, Z. 1960a,b, 1967 (osady); Bac, M. 1963 (lokalizacja na mapie geologicznej); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie topograficznej); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1993a (plan i opis inwentarzowy).

Rudnicki, J. 1957 - 1959 (szkic, uwagi o jaskini i osadach); [Siarzewski, W., Zwolińska, Z.] 1986 (plan i szkic terenowo-pomiarowy S. Zwolińskiego).

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty