Drogi dojścia
Opis jaskini
Otwór 1 (północno-zachodni) ma 4,5 m szerokości i od 0,4 do 1 m wysokości, a otwór 2 (wschodni) ma 1,5 m szerokości i 1,2 m wysokości. Od otworu 1 biegnie stromo w dół szeroki, na początku niski korytarz-pochylnia, od którego w górnej części odchodzi na lewo krótka, ślepa odnoga. Główny korytarz opada do komory o poziomym dnie (około 4,5 m szerokości i 1,5 m wysokości). Od wschodu komorę ogranicza pochyły, 2 m próg z want, przed którym na prawo (ku SW) odchodzi ciasny Korytarz Ślimaczy o długości 11,5 m, zakończony ślepo. Korytarz Ślimaczy wznosi się stromo do zacisku, za którym opada nierównomiernie, kilkakrotnie zakręcając.
Nad progiem w komorze rozciąga się obszerna salka o wymiarach 7,5x4,5 m Stąd na prawo, przez ciaśniejszy przełaz z lustrem tektonicznym na prawej ścianie, przechodzimy do następnej sali. Ma ona kształt trójkąta o boku 7 m. Od południowego krańca sali odgałęzia się ślepa odnoga, ze wschodniego skraju biegnie 5 m korytarz uchodzący otworem nr 2 na powierzchnię.
Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu łuski Turni Rabowskiego (seria wierchowa). Główny ciąg ma charakter zawaliska powstałego na dwóch szczelinach tektonicznych. W zwężeniu między salkami widać fragment lustra tektonicznego (273̊/73̊N). Ściany i strop są zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko przy otworach tworzy głównie gleba, głębiej występuje rumosz wapienny i duże wanty oberwane ze stropu, a w bocznych odgałęzieniach - glina piaszczysta. Domieszkę w osadach stanowią kości nietoperzy oraz odchody kozic.
Światło odbite dociera do całego głównego ciągu, zupełnie ciemny jest Korytarz Ślimaczy. Wilgotność i przewiew między otworami zależne są od warunków atmosferycznych. Bujnie rozwijają się rośliny kwiatowe; sięgają one do około 5 m od otworu 1 i nieco płycej od otworu 2. M. Kropiwnicka oznaczyła niektóre z występujących tu gatunków. Z okolic otworu NW wymienia następujące kwiatowe: Archangelica officinalis, Aconitum callybotryon, Adenostyles alliriae, Primula elatior, Viola biflora, Arabis alpina, Rhodiola, rosea, Saxifraga punctata, Chrysosplenium alternifolium, Arabis halleri, Myosotis alpestris;z okolic otworu E - Aconitum callibotryon, Delphiniumoxysepalum, Adenostylesalliariae, Myostis alpestris, Primula elatior, Chrysosplenium alternifolium, Viola biflora, Arabis alpina, Arabis Halleri, Saxifraga punctata, Chrysanthenum alpinum. Głębiej występują mchy i porosty, a także paprocie, wątrobowce i glony.
Faunę reprezentują nietoperze, owady, a przy otworze ślimaki; widać też ślady przebywania kozic.
Historia
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w 1975 r. wykonano szkic położenia otworu na podstawie ciągu busolowego przeprowadzonego pod kierownictwem P. Kulbickiego. W dniu 11 sierpnia 1985 r. dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy M. Kropiwnickiej (M. Kropiwnicka oznaczyła też florę okołootworową). Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu wykonał w dniu 17 sierpnia 1981 r. zespół Naukowego Koła Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.