Jaskinia Zakopiańska

  Długi na około 7 metrów, pochyły otwór jest rozdzielony obniżeniem okapu i niewielkim prożkiem w dnie na dwie części: południowo-zachodnia ma około 0,5 m wysokości i około 2 m szerokości, a południowo-wschodnia, stanowiąca główne wejście jest bardziej obszerna i ma około 1 m wysokości. Za niską (SW) częścią otworu znajduje się komora o wymiarach 5x1,5 m. Główne wejście wiedzie do obszernej sali (około 9x5 m) o pochyłym dnie. Komora i sala jest połączona ciasnym przełazem o długości 2 metrów.

   Z sali wchodzimy do ciasnego, 15-metrowej długości korytarza, opadającego zgodnie z upadem spągowej powierzchni ławicy wapienia, tworzącej strop. W korytarzu pokonujemy w dół 1,3-metrowy prożek oraz liczne zaciski. Od niewielkiego rozszerzenia korytarza odgałęzia się na prawo do góry szczelina, zakończona zawaliskiem. Główny korytarz prowadzi do niskiej, pochyłej komory końcowej, z której na prawo wiedzie około 5-metrowy, ciasny korytarzyk zamulony na końcu.

  Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmu jednostki Organów (seria wierchowa, płaszczowina Czerwonych Wierchów). Stanowi ona prawdopodobnie fragment systemu Jaskini Czarnej. Według Kujata (1979) znajduje się ona na poziomie Sali Świętego Bernarda lecz nie na przedłużeniu głównego ciągu Jaskini Czarnej. Myte ściany jaskini pokrywa mleko wapienne, występują też drobne stalaktyty, stalagmity oraz nacieki grzybkowe. Namulisko stanowi rumosz wapienny i glina, przy otworze występuje gleba.

   Jaskinia jest wilgotna. Światło sięga około 10 metrów od otworu, wyczuwa się wyraźny przewiew z głębi jaskini.

   Roślinność zielona rozwija się w sali wstępnej i sąsiadującej z nią komorze, na ścianach widać porosty. Obserwowano owady troglokseniczne (m.in. chruściki i motyle Triphosa dubitata).

Otwór jaskini już w latach trzydziestych XX w. zainteresował S. Zwolińskiego i jego towarzyszy - grota była wówczas całkowicie zamknięta stożkiem usypiskowym opadającym od podstawy ściany. W 1965 r. J. Grodzicki, J. Rudnicki i E. Winiarski rozpoczęli odkopywanie otworu, usuwając część stożka o miąższości 2 metry i odsłaniając otwór. W późniejszych latach prace te kontynuowali grotołazi z Warszawy i Zakopanego w czasie kursów szkoleniowych i prac poszukiwawczych. Odkopywane odcinki korytarzy przeplatały się z nie zasypanymi fragmentami jaskini. Prace te relacjonowane były przez Kropiwnicką (1970), Rutkowskiego (1970), Baryłę (1988b) i innych.

Kujat (1979) opublikował plan jaskini, oparty na pomiarach W.W. Wiśniewskiego i własnych, zestawiony z planem północnej części Jaskini Czarnej (Sala Świętego Bernarda i Próg Latających Want).
W trakcie inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w dniu 13 sierpnia 1977 r. pomiary wykonał A. Szabunio przy współpracy Z. Krassowskiej, a 15 sierpnia 1993 r. I. Luty wraz z E. Szczęsny zebrała obserwacje terenowe i uzupełniła plan. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Fotografię otworu wykonała I. Luty. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował A. Szabunio, a uzupełniła go I. Luty.

Kropiwnicka, M. 1970 (postępy prac eksploracyjnych); Rutkowski, M. 1970 (postępy prac); Kujat, R. 1979 (plan, sytuacja w stosunku do Jaskini Czarnej); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Baryła, J. 1988b (postępy prac); Zwoliński, S. 1993 (wzmianka z 1932 r., położenie otworu bez nazwy); Jaskinie TPN 1993b (plan, przekrój i opis inwentarzowy).

(brak informacji o źródłach)

Jerzy Grodzicki

Izabella Luty