Jaskinia Wilcza

Z dna Niżniej Świstówki dochodzimy do piargu kilkanaście metrów poniżej dolnego otworu Jaskini Przy Przechodzie T.E-12.38. Stąd kierujemy się na prawo trawiastym zachodem w górę. Po lewej stronie mijamy kolejno otwory Jaskini przy Jędrusiowej Dziurze T.E-12.45, Schronu pod Jędrusiową Dziurą T.E-12.44, a dalej po prawej samej Jędrusiowej Dziury T.E-12.43. Kilkadziesiąt metrów wyżej wysokość ściany nad zachodem maleje do kilku metrów i tędy łatwą wspinaczką przechodzimy do szerokiego pasa stromych traw, którymi podchodzimy kolejne kilka metrów w górę (to miejsce można również osiągnąć przechodząc przez Jaskinię Przy Przechodzie T.E-12.38 do jej górnego otworu, a następnie wzdłuż górnej krawędzi wspomnianego wyżej szerokiego pasa traw trochę pod górę ku N, mijając po drodze Studnię Przy Przechodzie T.E-12.39). Dalej podchodzimy 5-cio metrowym, pionowym progiem do kolejnego, bardzo wąskiego, poziomego pasa traw. Bardzo eksponowanym terenem idziemy kilkadziesiąt metrów na S. Za kosodrzewiną schodzimy nieco w dół, a następnie kilka metrów w górę do piarżystego żlebu urywającego się pionową ścianą, opadającą do dolnego otworu Jaskini Przy Przechodzie T.E-12.38. Piargiem podchodzimy kilkadziesiąt metrów w górę. Pomiędzy najwyższym jego punktem, a spiętrzającym się na wprost progiem znajduje się niewidoczny z dołu lej z wejściem do jaskini. Dojście trudne, eksponowane, w niektórych miejscach przydatna asekuracja.

Jaskinia jest najbardziej na północ położonym fragmentem systemu Jaskini Wielkiej Śnieżnej.
Na dnie trzymetrowej głębokości zapadającego na SW leja o wymiarach 4 x 1,5 m znajduje się ciasne wejście do jaskini. Za nim 5-cio metrowej długości pochylnia o dnie zasłanym dużymi wantami sprowadza na krawędź progu (7 m), którym zjeżdżamy na dno salki o wymiarach 8,5 x 4 m. W jej południowo-zachodniej części zalega drobny żwir zmieszany z suchą gliną, zaś pozostałą część gruz wapienny z jedną wielką wantą pośrodku sali. W północno-wschodnim ograniczeniu sali znajduje się wejście poprzez próg (1 m) z zaklinowanych want (bardzo krucho!) do wąskiej, stromo wznoszącej się ośmiometrowej pochylni, której koniec podchodzi pod otwór. W północnej części sali, w miejscu gdzie strop obniża się do 0,7 m, na północny wschód opada wąski i bardzo niski korytarzyk, który po trzech metrach staje się poziomy, by po kolejnych czterech metrach poprzez zacisk (Z I) o dnie pokrytym glebą zmieszaną z drobnym gruzem wyprowadzić w Białej Salce (górna część Wilczego Ciągu w Partiach Za Kolankiem Jaskini Śnieżnej - patrz opis w Jaskini Śnieżnej)). Jest to jednocześnie najniższy punkt Jaskini Wilczej.
Namulisko Jaskini Wilczej tworzy gruz wapienny, przy otworze i w zacisku zmieszany z glebą. Jest wilgotno. W czasie opadów w N części sali pada intensywny deszcz podziemny. Zimą otwór zasypywany jest całkowicie śniegiem, zalegającym w leju do lata. Wtedy to wyczuwa się bardzo silny wywiew zimnego powietrza. światło dociera do drugiego metra korytarzyka wstępnego.

Pozostałe dane naukowe, historię eksploracji i dokumentacji oraz literaturę, plan i przekrój podano w opisie Jaskini Wielkiej Śnieżnej.

Jaskinia Wilcza

Informacje ogólne

Dane morfometryczne

Współrzędne geograficzne

Lokalizacja otworu

Dokumentacja graficzna

Drogi dojścia

Opis jaskini

Historia

Historia dokumentacji

Bibliografia

Źródła

Opracowali