Drogi dojścia
Z Przysłopu Miętusiego niebiesko znakowanym szlakiem podchodzimy nad Kobylarzowy Żleb, następnie trawersujemy ku SE Czerwony Grzbiet, a kilkadziesiąt metrów za Źródłem Ratusz skręcamy na odchodzące ku N ramię Wielkiej Turni. od szczytu Wielkiej Turni cofamy się 35 m ku SW, schodząc jednocześnie około 10 m jej zachodnim zboczem, do małego zagłębienia o charakterze leja krasowego. Znajdujący się w nim poszukiwany otwór jest niewidoczny z daleka, ukryty między kamieniami. Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini
Otwór o wymiarach 0,6x0,45 m prowadzi do 3,5-metrowej studzienki, którą schodzimy do komory o szerokości około 1,5 m i długości 4 m. Od komory odchodzą dwie krótkie odnogi, a pod przeciwległą do otworu ścianą widać niewielką nyżę.
Grota powstała w wapieniach malmu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów) na szczelinie 74°/60°S. Ma charakter zawaliskowy. Namulisko stanowi gruz wapienny z domieszką gleby. Na środku dna komory leży duża wanta.
Wilgotność i przewiew zależne są od warunków atmosferycznych. Światło dociera do końca.
Roślinność kwiatowa oraz mchy rozwijają się przy otworze, w szczelinach między kamieniami. Faunę reprezentują owady i ślimaki.
Historia
Historia eksploracji
Brak dokładnych danych o odkryciu. Wg informacji ustnej Z. Wójcika studzienka znana była S. Wójcikowi i innym grotołazom zakopiańskim, którzy poszukiwali w tej okolicy jaskiń w 1959 r. Nie zamieścili oni jednak o jaskini żadnej wzmianki. Wójcik (1966a) wymienia ten obiekt prawdopodobnie pod nazwą Wielkoturniańska.
Historia dokumentacji
Koisar (1969) zamieścił plan i opis inwentarzowy groty, pod nazwą Jaskinia Trójkątna. Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację tego obiektu oraz pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu metodą ciągu busolowego sporządziła w dniu 15 sierpnia 1979 r. I. Luty przy współpracy J. Miastkowskiego. Pomiary przeprowadzono za pomocą busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 16 sierpnia 1981 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.
Plan opracowała I. Luty.
Bibliografia
Wójcik, Z. 1966a (wysokość bezwzględna i względna położenia otworu, lokalizacja na mapkach pod nazwą Wielkoturniańska – może dotyczyć opisywanego obiektu); Wójcik, Z. 1968 (lokalizacja na mapce prawdopodobnie jako Wielkoturniańska); Koisar, B. 1969 (plan i opis inwentarzowy); Borowiec, W. i in. 1977,1878 (wymieniają Jaskinię Trójkątną i Wielkoturniańską jako dwie różne jaskinie); Luty, I. 1982b (informacja o pomiarach sytuacyjno-wysokościowych); Gradziński, R. i in. 1985a (wymieniają Jaskinię Trójkątną i Wielkoturniańską jako dwie różne jaskinie, orientacyjna lokalizacja na mapie); Luty, I. 1988 (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie, dane historyczne) Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Izabella Luty