Jaskinia Skośna

     Otwór jest szczeliną tektoniczną o kierunku W - E stromo nachyloną na południe. Dogodne wejście do niej istnieje od strony zachodniej. Szczelina ta, otwarta ku górze na odcinku około 6 m, kontynuuje się na wschód krótkim, wąskim, lecz dość wysokim korytarzykiem, przy końcu mającym szczelinowe połączenia z powierzchnią. W połowie otworu przez niewielkie przejście między głazami dostajemy się do dolnego odgałęzienia, będącego szczeliną tektoniczna, rozwarta na 0,5 - 0,7 m i zapadającą na południe pod kątem około 40°. Występuje tu lustro tektoniczne. Na boki szczelina zablokowana jest głazami. Po około 5 m zapieraczki stajemy na dnie szczeliny (w wyjściu trudności II - III). Stąd przez trudny i nieprzyjemny zacisk dostać się można do końcowych partii jaskini. Są to dwie bardzo ciasne szczeliny (w przybliżeniu pionowa i prawie pozioma) dochodzące do siebie pod kątem prostym, utworzone między stropem i ścianą a olbrzymim blokiem. Posuwamy się pionowa szczeliną (ciasno). Dopiero po około 4 m pozioma szczelina rozszerza się na tyle, że możemy do niej wpełznąć. Partie te, w całości bardzo ciasne, kończą się niedostępną szczeliną. Mają one jeszcze jedno połączenie z zapieraczkową szczeliną (wyżej - szczeliną poziomą), jednak raczej niedostępne dla człowieka.

     Jest to jaskinia tektoniczna, wykształcona w obrębie kompleksu wapieni i dolomitów triasu środkowego paraautochtonicznej serii wierchowej. Nacieków brak. Namulisko głazowo-gruzowe, w otworze z glebą.

    Jaskinia wilgotna, woda kapie ze stropu. W okolicach otworu prowadzącego do zapieraczkowej szczeliny wyczuwalny przewiew.

Światło sięga do końca górnego korytarzyka i do dna zapieraczkowej szczeliny.

Roślinność rozwija się w otworze. Tam też występują ślimaki.