Jaskinia Lodowa nad Kufą

    Otwór o trójkątnym kształcie ma 0,4 m szerokości i 0,6 m wysokości. Prowadzi do bardzo wąskiego, szczelinowego, poziomego korytarza. Już na początku, nad sporą wantą, pokonujemy w nim pierwszy trudny zacisk (0,2 m) i zaraz następny (równie uciążliwy, na małym zakręcie). Dalej ciąg opada 1-metrowym prożkiem, a szczelina staje się wyższa i w górnej części pochylona ku E. Po niespełna 5 m, za kolejnym zaciskiem, opada 2,5-metrowy prożek z want. Dno za nim wznosi się, następnie za wielką wantą opada i znów podnosi się. Korytarz ma tu charakter wysokiej na około 6 m szczeliny o średniej szerokości 0,3 m. Po 7,5 m na wprost ciąg zamyka poprzeczny uskok, a na prawo, pod kątem prostym odchodzi rozwinięta na nim zwężająca się szczelina, zablokowana częściowo zawaliskiem (po 3 m jest zbyt ciasna, aby przejść).

    Szczelina utworzyła się w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Jej ściany są nieco zwietrzałe, bez nacieków. Dno buduje gruz wapienny z domieszką gleby i duże bloki skalne.

    Korytarz jest wilgotny, wyczuwa się bardzo zimny, silny przewiew. Wiśniewski (1988) pisze o występowaniu w jaskini lodu. Podczas prac dokumentacyjnych nie znaleziono lodu, lecz niska temperatura i lodowaty przewiew wskazują na dobre warunki do jego powstawania (stopił się zapewne chwilowo z powodu wyjątkowo ciepłego lata i jesieni). Światło rozproszone sięga do kilku metrów w głąb (do drugiego zacisku).

    W otworze występują rośliny kwiatowe (m. in. skalnice i tojady) oraz mchy i nieliczne paprocie. Na ścianach widać porosty. Obecności fauny nie stwierdzono.