Jaskinia Lejowa Wyżnia

     Górny otwór jest wąską szczeliną pod pionową ścianą załupy. Wygodnie jest tu skorzystać z liny, ponieważ początkowa ciasna pochylnia doprowadza do szerszego korytarza, do którego opada pionowym 2 m prożkiem (w sumie 4 m zjazdu). Przez niski prożek (l m) schodzimy do zakrętu korytarza. Na wprost zbyt ciasne dla przeciętnego człowieka szczeliny prowadzą do krótkiego korytarzyka zakończonego dolnym otworem. W prawo górny korytarz opada do obszernej, choć niezbyt wysokiej salki o dnie zasłanym głazami i gruzem. Występuje tu nieco nacieków (głównie grzybkowe). W prawo krótki, wysoki korytarz doprowadza do podstawy kominka. Kominkiem tym, po pokonaniu dwóch progów (3,5 i 2,6 m) dotrzeć można do krótkiego korytarzyka, zablokowanego wantami. Występują tu nacieki grzybkowe.

     Główny ciąg kontynuuje się wychodzącym z dolnej części salki ciasnym i niskim, kilkumetrowym korytarzykiem. W najniższej jego części (najgłębiej położony punkt jaskini) pokonać trzeba zacisk. Odcinek ten został nazwany Zasłoną. Korytarz stopniowo staje się wyższy i obszerniejszy, zmienia charakter na szczelinowaty, a następnie rozszerza się w końcową salkę. Od Zasłony dno wznosi się ku górze i pokryte jest wantami, które tworzą niewysokie prożki. Na ścianach występują polewy naciekowe i stalaktyty. Salka końcowa jest najwyższą częścią jaskini, przy końcu wznosząc się nieco powyżej poziomu otworu.

    Jaskinia rozwinięta jest w utworach paraautochtonicznej serii wierchowej. Są to wapienie malmo-neokomu lub leżące wyżej wapienie i dolomity środkowego triasu (brak obserwacji terenowych).

    Namulisko stanowią głazy i gruz. Występują nacieki grzybkowe. Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Pod górnym otworem w lipcu 1976 r. występowały niewielkie ilości lodu i śniegu, światło oświetla jaskinię po okolice wejścia do pierwszej salki.

    Roślinność występuje w otworach. Obserwowano pojedyncze okazy ciem, pająków oraz komary.